Era Bleacha

-Nic mi nie jest... Nie zauważyłem ściany i wpadłem na nią, uderzając się głową
Odpowiedział mocno wkurzonym i zachrypniętym głosem Oda. Na jego twarzy można było zauważyć bardzo mocne wkurzenie, a wzrok, skierowany na Shikę. Następnie długo nie zwlekając na wyleczenie rany do końca. W miejscu, gdzie oda trzymał się za serce pojawiła się dziura w jego ubiorze. A odkryty kawałek skóry był krwisto-czerwony. Mocno kontrastował z bladą cerą chłopaka, lecz ten się tym nie przejął. Zamknął na chwilę oczy następnie otwierając je spojrzał na brodatego shinigami odpowiadając już spokojnym głosem i z brakiem uczuć na twarzy:
-Natknęła się wtedy na mnie Shi... Oficer Shika, myśląc że leżę tu z powodu dostania ciężkich batów. Kiedy wstałem i opowiedziałem jej wszystko zakuło mnie mocno serce, resztę już sami widzieliście.
Następnie skierował wzrok w stronę leczącego go shinigami w długich włosach mówiąc jakby zawstydzonym głosem:
-Dz... Dzięki, za wyleczenie rany. Idę się przebrać...
Spojrzał na dziewczynę lekko pogardliwym lecz podziwiającym także lekko wzrokiem z góry, odpowiadając:
-Porucznik, przepraszam za zamieszanie... To się więcej NIE POWTÓRZY
Wtedy spojrzał na oficer mocno zmrużonym wzrokiem, dającym do zrozumienia brak chęci na kolejne spory. Rozejrzał się jeszcze po miejscu zdarzenia jakby po woli przypominał sobie całe zdarzenie, a na twarzy miał coraz to bardziej wytrzeszczone oczy i coraz to większe zdziwienie. Następnie spojrzał na dziewczynę z powrotem, nie zmieniając wyrazu twarzy. Jego wyraz twarzy wyglądał, jakby miał zaraz pytać "Dlaczego ? Czemu ?". Mocne skonfundowanie chłopaka dało się zauważyć i mogło zaniepokoić skonsternowane osoby trzecie.

Ostatnio edytowany przez MadAngel (2016-08-22 00:58:02)

Spojrzał się z zażenowaniem na uśmiechającą się Shikę jak i później swój wzrok przerzucił na shinigami'iego mówiącego do niego o kłamstwie. Cały czas patrzył na niego i nie zważając na odczuwalną ulgę po nastawieniu ramienia przez drugiego z shinigamich, powiedział:
- Nie Rozumiem, przecież mówię prawdę.
Wtem spojrzał na Shikę odpowiadającą starszemu shinigamiemu, a następnie zwracającą się bezpośrednio do Ody. Chłopak spojrzał na nią przymrużonym wzrokiem, jakby miał złe przeczucie następnie wypowiedział:
- Tak jest ! Pani Oficer !
Spoglądał chwilę jeszcze na shinigamiego który do niego mówił jakby prześmiewczym i patrzącym z góry wzrokiem, robiąc to prawie niezauważalnie, następnie z powrotem przerzucił wzrok na dziewczynę, czekając aż zrobi ona pierwszy krok.

Ostatnio edytowany przez MadAngel (2016-08-25 00:46:02)

Oda idąc za Shiką i słysząc kolejną reprymendę od starszego shinigami'ego nawet nie zwrócił na niego uwagi i traktował go jak powietrze. Po dotarciu na miejsce spojrzał się na uśmiechniętą Shikę a następnie lekko wzdychając zapukał w drzwi. Shika mogła zauważyć w jego wzroku lekką nutę zażenowania połączonego z dziką nienawiścią całą tą sytuacją. Miał serdecznie dosyć i chciał iść już i się przebrać. Nie ukrywając, iż jego strój był porwany a twarz widoczna, nie ukryta pod maską cała pocięta.

Zmrużył oczy w momencie poważnej wypowiedzi dziewczyny, był strasznie niepewny i trochę przestraszony, lecz całus w policzek odebrał od niego wszystkie negatywne emocje. Był wtedy stanowczy. Lekko oczywiście się wtedy zarumienił co można było nawet spostrzec i w tym samym momencie miał wytrzeszczone oczy. Kiedy dziewczyna zniknęła a jej zapach nadal był odczuwalny, Oda wziął głęboki oddech. Czuł ciepły kwiecisty zapach co tylko dodało mu odwagi. Bez chwili wahania ścisnął za klamkę i poszedł tak, jak poinstruowała go Shika. Po chwili jego sylwetka stała już w wielkim pokoju wyłożonym drewnianą podłogą. Stał odważnie i stanowczo, na baczność z kamiennym wyrazem twarzy. Czekał na odpowiedź od porucznika.

Oda cały czas pod wpływem zadowolenia odważnie spojrzał się na fioletowowłosego mężczyznę, nawet nie rozglądając się po pomieszczeniu. Nie był zainteresowany tą lokacją. Twardo stał czekając na dalsze instrukcje a po usłyszeniu ich i dokładnym interpretowaniu każdego słowa zrobił tak, jak poinstruował go owy mężczyzna, podszedł do biurka. Po chłopaku można było odczuć lekki niepokój spowodowany ostatnimi zdarzeniami, lecz cały czas twardo trzymał kamienny wyraz twarzy i stał przed mężczyzną siedzącym przy biurku na baczność, czekając na dalsze instrukcje.

Ostatnio edytowany przez MadAngel (2016-08-30 21:53:06)

Czuł mocny niepokój, a cała euforia zeszła z niego w chwili ujrzenia drewnianego miecza skierowanego w jego stronę. Nic nie mógł z siebie wydusić, pod naporem bólu głowy i mocnego skonfundowania lekko trząsł rękoma. Zastanawiał się tylko nad jednym.
Co jeżeli stracę kontrolę nad sobą ? Czy Porucznik mnie zatrzyma ? Skoro oficer dała radę, to i porucznik z palcem w nosie da radę.
Podejście jego lekko się zmieniło. Po chwili przestał się trząść. Przeszedł w pozycję obronną w oczekiwaniu na atak. Patrzył na każdą stronę swojego ciała, nawet pod nogi cały czas bacznie obserwując porucznika i jego nawet najmniejszy ruch. Zaczął po woli zbliżać się w stronę porucznika idąc po skosie. Jego oczy wydawały się bez uczuć, bez jakichkolwiek emocji. Puste, widzące tylko to co musiał zrobić. Oda wiedział, że i tak nie uda się mu nawet zranić przeciwnika. Czuł chłód, lecz to nie pierwszy raz jak ma to uczucie. Nie bał się, był zdeterminowany a jego puste oczy pokazywały tylko jedno. Koncentrację na otoczeniu i przeciwniku na raz. Czekał na ruch porucznika.

Ostatnio edytowany przez MadAngel (2016-09-11 01:08:19)

Oczywiście obydwa ataki z lewej i z prawej strony sparował, z atakiem pchnięcia mieczem miał problem, ponieważ nie wiedział dokładnie co zrobić, więc ten skulił się w dół turlając się na ziemi po skosie tak by być z prawej strony porucznika. W pozycji kucającej na jednym kolanie a drugie trzymając zgięte, jakby miał odskoczyć w swoją prawą stronę, zaś lewą ręką zrobił jak na swoje możliwości szybkie cięcie wyprowadzając bokiem od strony pleców porucznika.. Jego wyraz twarzy nadal był bez uczuć, tylko oczy mogły wydawać się lekko zadziwione w momencie spoglądania na stopę owiniętą bandażem. Jego postawa była mocno defensywna, ponieważ w każdej chwili mógł odskoczyć zwiększając dystans między sobą a swoim przeciwnikiem.

- Jestem Oda Ittetsu... Nie lubię ludzi, wolę pracować na własną rękę. Za dużo o sobie nie powiem, bo nie jestem jakoś w tym dobry. Wolę słuchać niż mówić, nie wprowadzać niepotrzebnych dyskusji a najlepiej wcale ich nie rozpoczynać. Jak już, to szybko je zakończyć. Zdążyłem zauważyć fakt, że nie wystarczy pokazać jak macham kijem, tylko chodzi o coś więcej, lecz muszę się powstrzymywać. Nie lubię tracić zdrowego rozsądku i nie panować nad emocjami. Tyle raczej wystarczy.
Po wypowiedzeniu tych słów ściągnął maskę z twarzy i rzucił ją w kąt. Jego oczy nie były już skoncentrowane. W połowie wypowiedzi zaczął mówić szaleńczym głosem, jego źrenice były małe, twarz rozbawiona a nos po jednej stronie zaczął skakać, a lekkie spuchnięcie od kopniaka dało temu większy efekt. Przyśpieszył, zrobił po sali szybkie kółko wokół porucznika rozglądając się cały czas, oczywiście zwracając na porucznika uwagę. Cały czas się uśmiechał. W pewnym momencie stanął, a z jego ust wyłonił się ledwo słyszalny, lecz nadal słyszalny syk. Trwał dosyć krótki, po czym zaczął się chichotać pod nosem. W końcu podbiegł do porucznika i z taką samą, dla niego ogromną szybkością wyskoczył atakując cięciem od góry.