Era Bleacha

Hao przejął się jedynie Bakudou. Reszta ataków Rukii była bezskuteczna mimo swej ogromnej siły. Hao kontrolował lód od chwili kiedy wchłonął jej technikę. Obydwa ciosy ominęły go zataczając szeroki okrąg po czym wyswobodziły go z pieczęci przerywając linę.
Hao przysłuchiwał się temu co mówią Shinigami. Zwłaszcza ta jedna, czarnowłosa dziewczyna, która staje teraz w jego obronie. Uśmiechnął się lekko pod nosem.
-Dalsza rozmowa nie ma sensu... -powiedział po chwili otwierając Gargantę. -Wy nigdy nie zrozumiecie czym jest strach, cierpienie, samotność, ból... W naszym świecie takie francuskie pieski jak wy nie wytrzymałyby nawet godziny. Jesteście kociakami w skórach wielkich lwów. Szczerzycie kły, powarczycie, mozecie nawet podrapać i to boleśnie... Ale to nie zmienia faktu, że ktoś przez cały czas o was dba i jesteście zależni od siebie nawzajem... Jesteście słabi. Idziemy...
Wszedł do bramy ale zatrzymał się w połowie drogi. Słychać było tylko kilka szeptów po czym złoty promień Negacion złapał Ayame. Najwyraźniej Hao rozkazał jakiemuś Gilianowi ją tu sprowadzić.
-A ty idziesz z nami...  A resztę żegnam! Obyśmy nigdy się już nie widzieli...
Kiedy dziewczyna trafiła już do bramy, ta zamknęła się zostawiając resztę samych.

z/t

//W razie jakiś pytań pisz na gadu.\\

Ostatnio edytowany przez Hao Credos (2012-05-13 15:58:13)

Przed sporą posiadłością buntownika Hoffmana otworzyła się brama Senkai z której wyszedł pierwszy oddział buntowników, sam Hoffman i Ayame. Dziewczyna z miejsca ruszyła do wejścia do domu. Nadal niosąc butle jedną z reiatsu, drugą opróżnioną. Cofnęła się, oddała jedną, całą właścicielowi i patrząc mu w oczy dodała.
-Gdybyś chciał... Hmm... Porozmawiać będę w pokoju.
Po czym odwróciła się i weszła do budynku. Wspięła się po schodach do pokoju który zajęła. Zatrzymała jedną butlę by ją napełnić i oddać Hoffmanowi gdy już odzyska w pełni siły. Odłożyła zanpakutou na łóżko i podeszła do swojej torby. Leżał tam jej płaszcz który porwała w dłonie i przytuliła do siebie. Kto by pomyślał, że można tak być przywiązanym do zwykłej rzeczy. Rozpuściła włosy i usiadła na łóżku. Wpatrywała się z niecierpliwością w drzwi zastanawiając się czy Hoffman przyjdzie do niej czy jednak nie.

Dziewczyna z otwartych drzwi balkonowych zauważyła oddalającego się Hoffmana. Sama czując już odzyskane siły napełniła butlę Hoffmana i zostawiła ją na półce z karteczką:
Dziękuję za wspomagacze. Oddaję napełnioną. Ayame
Kręciła się po pokoju przygotowując się do drogi. Zamierzała odwiedzić kryjówkę buntowników. Włosy ściągnęła w gruby, długi warkocz. Zmieniła ciuchy ubierając czarną, obcisłą bluzkę z długim rękawem i ciasnym golfem, długie czarne przylegające spodnie, czarne buty wiązane do kolan. Na dłonie wciągnęła skórzane rękawiczki bez palców. Srebrny wisiorek schowała pod bluzką. Ubrała swój płaszcz wrzucając w zapinaną wewnętrzną kieszeń kryształ klanu. Przypięła obie katany (zanpakutou u boku, drugą kupioną na plecach) i zawiesiła małą torbę na ramieniu która chowała jej niezbędnik (notes, ołówki, bandaże, scyzoryk, harmonijkę, antyreie). Resztę rzeczy ułożyła w szafie. W pełnej gotowości zeskoczyła z balkonu i podeszła do Hinamori.
-Idę odwiedzić stare kąty. Zobaczę co pozmieniało się w kryjówce. Wrócę niedługo.
Po czym oddaliła się od domu jak zwykle poruszając się po drzewach.

Głos dochodzący nie wiadomo skąd rozległ się w pomieszczeniu. Była to informacja od dowódcy.
Ja, Amaya Ochiyo, jako nowy dowódca buntowników, przekazuję wam informację o podjętych decyzjach. Ze względu na częste ataki Seireitei na ważne osoby z naszego otoczenia postanowiliśmy podjąć kroki, aby zapobiec dalszym atakom. Pragniemy połączyć nasze siły z Espadą i wspólnie zaatakować Soul Society walcząc na dwa fronty, w siedlisku shinigami oraz w świecie żywych. Według naszego planu Espada miałaby wybrać się do Seireitei podczas gdy my, buntownicy, będziemy oczekiwać ataku w Tokio i chronić naszą kryjówkę.

Gdy Ayame przekroczyła próg swojego pokoju, zobaczyła jak na podłodze, na przeciwko drzwi leżał oparty o ścianę komplet samurajskiej zbroi koloru fioletowego wraz z maską. Zupełnie identyczna jak całej reszty grupy.
- 2 MINUTY! - Wykrzyczał znów Hoffman, stojąc samotnie na polanie
Hmmm... może sam sprawdzę, czy czegoś przypadkiem nie będę potrzebował...?
Otworzył torby uwieszone na jego ramionach, zajrzał do środka i sprawdził ekwipunek zawartych w nich, jak i również wszędzie indziej w zasięgu rąk Hoffmana. Wszystko się zgadzało.

Kiedy wszyscy byli już na miejscu Hoffman przeleciał wzrokiem Ayame. Podszedł do niej i szarpnął za jej zbroję, czy jest wystarczająco mocno przywiązana. Leżała w sam raz. Widząc butlę reiatsu przypiął ją sobie do pasa.
- Dzięki.
Po chwili odpowiedział podniesionym głosem:
- 8 sekund spóźnienia! Eh... dobra, tym razem wam daruję, bo nie ma na to czasu. Słuchajcie uważnie, bo nie będę się powtarzał. - Mówił już spokojnym tonem
- Wreszcie mamy okazję zaatakować Seireitei. Te tchórze tutaj będą się bronić w tej kryjówce, a do walki wysłali Espadę. Połowa Seireitei będzie walczyła w Tokyo, a reszta w Soul Society.
Hoffman sam nie wierzył w to, że uda się tutaj ściągnąć połowę oddziałów Seireitei. Nie miał zielonego pojęcia jak Amaya zamierza tego dokonać lecz jako żołnierz nie jest od myślenia lecz od działania. Tego samego oczekiwał od swoich ludzi. Musiał wobec tego zaufać przywódczyni i wierzyć w to, że jej plan się powiedzie.
- Na szczęście nam przypada to drugie, przy wsparciu Espady. Cieszcie się, bo to własnie MY, jako jedyni dostąpiliśmy zaszczytu osobiście zabić tego kundla, który śmie się nazywać kapitanem głównodowodzącym.
Hoffman był doskonale przygotowany na to, że może tam umrzeć. W pewnym sensie nawet tego oczekiwał biorąc pod uwagę siłę Seireitei. Po chwili wyjął swoje zanpakutou z laski, uniósł do góry i wydał z siebie niesamowicie głośny okrzyk. W ślad za nim poszła reszta oddziału, zagrzewając się nawzajem do walki.

Po chwili, kiedy oddział ucichł, Hoffman spojrzał na czarnowłosą dziewczynę z jego oddziału.
- Hinamori.
Dziewczyna przytaknęła i wbiła swoje zanpakutou w powietrze. Chwilę później wyłoniła się brama Senkai.
- Ayame. Od teraz oficjalnie należysz do naszego oddziału. Twoja ranga to VIII oficer. - Nie trudno zresztą było się domyślić, że jest ostatnią
Widząc jak brama się otwiera, i nie oczekując odpowiedzi Hoffman odparł do wszystkich.
- Idziemy. Fenikkusu!
Dosiadł swojego białego konia i jako pierwszy przeszedł przez bramę.
- Idziemy jak zwykle po rangach. Byakuya drugi, Ayame ostatnia.

Chinatsa obudziła się w dziwnym, niewielkim pomieszczeniu i przetarła zaspane oczy. Nie miała pojęcia, która może być godzina, więc przezornie cicho otworzyła drzwi i rozglądnęła się dookoła. Nigdzie żywej duszy. Chociaż akurat to stwierdzenie po tym co się działo w nocy było dosyć głupie.
Dla odwagi położyła dłoń na rękojeści katany i ruszyła wolnym krokiem przed siebie szukając jedynej osoby, którą potrafiłaby poznać. Hoffmana.