Era Bleacha

Amaya również wzięła delikatny łyczek wina i wręcz rozpłynęła się przez ren smak.
-Oj, wiedział.
Tym winkiem mogłaby się rozkoszować latami. Zastanawiało ją tylko, czy na prawdę ma aż tyle lat.
-Opowiadasz bardzo interesujące, a wręcz niewiarygodne rzeczy... jednak jestem skłonna ci uwierzyć. W szachy z wielkim Leo... niesłychane.
Nawet jeśli Hao wymyśla bajki to trzeba mu przyznać, że jest niesamowicie pomysłowy. Buntowniczka jednak uwierzyła mu, o różnych rzeczach już słyszała odkąd stała się buntowniczką, więc i wspaniała przeszłość Hao była tu jak najbardziej prawdopodobna.
Na pytanie, czy nie obrzydło jej towarzystwo Hao odpowiedziała:
-Wręcz przeciwnie. A wiek to tylko liczba, szczególnie jeśli cały czas jest się młodym ciałem i duchem.

Opowiedzieć o swoich wspomnieniach... głupota. Ona nie spędziła na ziemi aż tyle czasu co Hao.
-O sobie? Moje wspomnienia z życia kończą się na latach pięćdziesiątych. Niestety, nie miałam okazji podróżować po świecie, a moją wieczną ojczyzną jest Japonia. - uśmiechnęła się do przeszłości, przewijającej się w jej głowie. - To były ciężkie czasy dla kobiet, a mój ojciec zawsze chciał mieć synka i nie akceptował swojej cudnej córeczki... więc do 13 roku życia byłam doskonałym chłopcem. Później jednak zaczęły mi rosnąć piersi i nie było rady: sprzedali mnie do domu gejsz. Ale byłam dochodową postacią, niektórzy nieźle się dzięki mnie wzbogacili. Może to dziwne, ale dobrze wspominam te czasy.
Spojrzała w niebo jeszcze raz, dalej sącząc ten cudowny napój. Jeśli Hao będzie ją częstował, to może z nim rozmawiać nawet co noc. Może nawet wcale nie spać.
-Moja historia nawet nie śmie równać się z twoją.

Ostatnio edytowany przez Amaya Ochiyo (2012-11-01 20:58:17)

Amaya roześmiała się szczerze.
-No co ty, na serio nie miałeś lepszych momentów niż patrzenie w gwiazdy obok dziewczyny, która opija cię z wina? W takim razie... - płynnym ruchem przysunęła się do Hao, plasując swoją twarz zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy - cienias z ciebie!
Nie zmieniając pozycji spojrzała mu głęboko w oczy. Hu hu, zapowiada się ciekawa gra! Dziewczyna miała tylko nadzieję, że drugi zawodnik wystarczająco szybko zorientuje się w zasadach.
-Wiesz, mówią, że podobno najlepsze chwile zawsze ma się na wyciągnięcie ręki...

-Ty wyciągnąłeś obie. Widocznie bardzo masz ochotę coś złapać. - uśmiechnęła się. - Ja mam rączki przy sobie.
Gra toczyła się całkiem w porządku. Teraz Hao stał się inicjatorem sytuacji. Dziewczyna przysunęła się tylko jeszcze odrobinkę bliżej.
-Widzisz, na co można trafić włócząc się po nocach za kotem? Na podchmieloną wielbicielkę alkoholi. Takie zwykle mogą być groźne, ale dzisiaj miałeś szczęście, że trafiłeś na mnie.
Nie zrobiła nic więcej, ten stan rzeczy na chwilę obecną jej odpowiadał: ona tylko siedziała na ziemi, bardzo blisko Hao.

Amaya pchnęła go lekko, tak, by obydwoje położyli się na ziemi, on na dole, a ona na górze, wsparta na łokciach, z twarzą nad jego twarzą, osłoniętą z obu stron jasnymi włosami.
-Udało ci się złapać dowódcę buntowników. Nie lada osiągnięcie.
Jak na razie pozwalała mu się dotykać i całować, ale sama robiła niewiele.
-Z tym, że to proszę pana, wcale nie jest takie łatwe.

-Jeśli zawsze tak traktujecie swoich zakładników, to wszyscy muszą być szczęśliwi.
Drogą dedukcji wywnioskowała już, że jest to arrancar, bo gdyby był to fullbringer, to po uzyskaniu cennej informacji o tym, kogo ma przed sobą, nie byłoby już tak przyjemnie. Mogłaby to wyłapać o wiele szybciej, ale gdzie by się podział ten dreszczyk emocji?
Skoro tak się wszystko potoczyło zapytała jeszcze prowokacyjnie:
-A odważyłbyś się mnie związać? To wiązałoby się z ogromnym ryzykiem.
Nie miała jednak zamiaru dłużej go zwodzić, i pocałowała go w usta, jednak łagodnie i powoli.

-Muszę ci przyznać... - powiedziała między kolejnymi pocałunkami - ...Że jest całkiem przyjemnie, ale czy nie wyszłabym trochę na szmatę, gdybym przespała się z tobą przy pierwszym spotkaniu?
Było to oczywiście pytanie retoryczne.
-To co będziemy robić, jak znowu się spotkamy? Cały czar pryśnie, a dreszczyk emocji zniknie.

-Wiesz, ja mam obowiązki... - zamyśliła się na chwilę, później jednak stwierdziła, że zdanie które właśnie wypowiedziała kompletnie nie ma sensu, więc dodała: - teoretycznie. A skok z wodospadu to moje marzenie, chociaż ja porwałabym się na Salto Angel, co tam Niagara!
Tyle czasu uciekała przed wszystkimi możliwymi zadaniami, które jej powierzano (a raczej: które miano zamiar jej powierzyć), że stała by się niewiarygodna, gdyby nagle, jako przywódca, zaczęła wykonywać wszystkie. Oczywiście, może wykonywać niektóre na czas, ale po co spieszyć się z tymi zbędnymi?
-Cieszę się, że tak przyjemnie na ciebie wpływam.