Era Bleacha

Cóż z początku Nana zastanawiała się, czy po prostu zabije Mikashiego, czy może go udusi, albo w końcu powyrywa wszystkie kończyny i wywiesi przez okno. W końcu jednak była w stanie jedynie rozglądać po swoim nowym domu. Przechadzała się lustrując wszystko dokładnie, jak gdyby chciała zapamiętać każdą cząstkę pomieszczenia.
- O czym chciałeś porozmawiać?
Po co owijać w bawełnę, Nana należała do osób, które od razu przechodzą do sedna.

Nana podeszła do Mikashiego stając na przeciw niego.
- Chcesz wiedzieć jak? Zniszczyłam ją na miliony kawałków.
Powiedziała uśmiechając się słodko i obracając wokół własnej osi, tak, że jej włosy odsłoniły na moment numerek dwa wytatuowany po prawej stronie jej szyi. Było to takie piękne uczucie, ta siła i władza, jaką zyskała wraz z nową pozycją. Tsunade? Nie sprawiła większych problemów, Nana nawet się nie zadrapała ot co! No prawie, jednak jej regeneracja była na dosyć dobrym poziomie, za pewne teraz już nikt by nie poznał. Jednak cała ta walka dała jej się we znaki, no tak odrobinę!

- Nie uważasz, że nieustanna walka jest częścią naszej natury?
Zapytała tak po prostu rzucając się na wielkie, miękkie łóżko. Oj tak, to było coś dla niej. Nanie nie przeszkadzała walka, agresja, wręcz przeciwnie, w końcu nie była znów taka słaba. Osobiście uważała, że nadaje się na Drugą Espadę, a kiedyś kto wie.. może i na Królową Hueco Mundo. Była zawzięta i to jak.
- Nie boję się, jeśli o to pytasz.
Rzuciła mrużąc oczka z zadowolenia kiedy tak wylegiwała się na łóżeczku.

Jeden skok, kilka kroków, szybki zwrot akcji, sonido. Znalazła się przy drzwiach przed Mikashim opierając się o nie plecami. Skrzyżowała ręce na wysokości klatki piersiowej i wpatrywała się w Arrancara niemal z ... wyzwaniem?
- Czego się boisz?
Zapytała zadziornie uśmiechając się lekko. Cóż, może ona też nie chciała zostawać.. sama.

szybkośc sonido: 120

No właśnie, dlaczego? Cóż każdy się bał, jednak nie każdy potrafił się do tego przyznać. Nana wolała udawać, że problemu nie ma, ignorować źródło strachu i już. A bala się dwóch rzeczy: samotności i zapomnienia.
- Jesteś tutaj, bo tak chcę.
Arogancka, wredna, niemiła, taka była na pierwszy rzut oka. Przyodziewała maskę, żeby zasłonić się przed światem, żeby nie mogli dostrzec jej słabości. Nie chciała być po prostu sama. Spoglądała swoimi błękitnymi oczkami w jego oczka, a jej uśmiech był ledwie dostrzegalny.

Cóż dziewczyna nie wyrywała się za bardzo, jednak nie dała się odsunąć od drzwi. Była u siebie, dlaczego miała by się obawiać? Może była w tym momencie zbyt ufna, za pewne powinna uważać, w końcu nie znała tego osobnika zbyt dobrze, jednak miała dość ciągłej ostrożności, w końcu się rozluźniła.
- Zostań.
Powiedziała tylko, choć może bardziej wyszeptała. Była to prośba, nie rozkaz, od Mikashiego zależało jednak co zrobi dalej. Nancia stała nieruchomo wpatrując się w niego.

- Wszyscy jesteśmy samotni.
Powiedziała po chwili, choć nadal wyglądała na nieobecną. Miała na myśli wszystkich Hollow. obojętnie czy zerwali już swoje maski czy też nie. Każdy z nich tułał się po tym świecie nie mogąc zaznać szczęścia, może po prostu byli potępieni i nigdy nie będzie im to dane? Who knows.
Odwzajemniła jego smutny uśmiech i powędrowała w stronę kanapy, na której usiadła. Cieszyła się z obecności Mikashiego, bo co robiłaby tutaj sama?