Era Bleacha

Do komnaty wszedł Hao w towarzystwie Amayi. Kiedyś zamieszkiwał komnatę czwartego ale od awansu przeniósł się do swojego nowego apartamentu. Zanim jednak to zrobił poprosił swych braci by urządzili jego komnatę tak jak im wytłumaczył. Oczywiście wszystko wykonali perfekcyjnie z czego był zadowolony. Na ścianach miał imitację 5 okien ukazujące obrazy z różnych części świata: plaża nad Pacyfikiem, aktywny wulkan na wyspach bahama, dżunglę amazońską, Alpy i jedno z widokiem na szalejącą burzę. Do tego meble idealnie się zgadzały. Komnata podzielona był na salon z dużym stołem i kilkoma krzesłami w wiktoriańskim stylu pod kryształowym żyrandolem i oddzielny pokój gdzie znajdowała się sypialnia z szerokim łóżkiem z długimi i jasnym zasłonami. Idealnie komponowało się to ze śnieżną bielą ścian i czernią podłogi.
-Oto moje skromne progi. Czuj się jak w domu.
Hao podszedł do małej szafki w której znajdował się barek i wyciągnął z niego dwa kryształowe kieliszki. Nalał w nie wina i podał Amayi.
-Za częste spotkania...

Hao zaśmiał się radośnie.
-Skoro aż tak mu to się spodoba to nie mogę odmówić! -zażartował i upił łyczek z kieliszka. -Dziękuję. Ale pochwały należą się moim braciom. To oni załatwili wszystkie sprawy i przenieśli wszystkie meble. Kto jak kto ale uważam, że Królowa Wiktoria miała gust. Byłem prze szczęśliwy gdy wręczyła mi je za pomoc w zakładaniu kolonii.
Hao zauważył, że Amaya zainteresowała się obrazami. Rzeczywiście tylko on znał ich znaczenie ale postanowił się podzielić z nią rąbkiem tajemnicy.
-Każdy przedstawia jeden z żywiołów na świecie: ogień, wodę, wiatr, ziemię i błyskawicę. Pięć elementów gwiazdy zjednoczenia. -Hao narysował na kartce papieru mały Pentagram i na każdym jego końcu symbol żywiołu. -Podobno jeśli ktoś opanuje wszystkie pięć elementów osiągnie jedność ze wszechświatem i moc ponad wszelką potęgę. Takie moje małe marzenie...
Hao zaśmiał się lekko i uśmiechnął milutko. Następnie dosiadł się do stołu siadając na krześle obok Amayi.

Hao lekko się zaśmiał. Rzeczywiście trochę szybko awansuje w hierarchii świata, mimo to jak na razie nie ma zamiaru rzucać wyzwania 0.
-Bogiem, co?... Powiem ci coś: Głównodowodzący myśli że to on jest bogiem w SS. Zero ma się z boga Hueco Mundo. Ja nie chcę być bogiem... Bogowie upadają, są zapominani i w końcu wyśmiewani z powodu swej arogancji i deptani przez tych, których kiedyś mogli zgnieść jednym ruchem ręki. Po bogach pozostają tylko ludzie opowiadający o ich porażkach...
Hao upił odrobinę wina by zwilżyć nieco gardło.
-Ja chcę udowodnić każdemu z tych "niby-bogów" jak bardzo żałośni są w swych snach o sobie samych... Ale poza tym tak, nie wytrzeźwiejemy. Więc może u mnie zamieszkasz co? Przynajmniej nie musiałabyś się martwić o powrót do domu...
Espada oczywiście żartował, przybierając wręcz komiczny uśmiech by rozładować sytuację którą mogła zbudować jego przemowa na temat "bogów" współczesnego świata i ich "mocy". Ale na pewno życie razem z piękną kobietą mogłoby się bardzo spodobać Hao.

Hao odwzajemnił spojrzenie uśmiechem demona.
-Naprawdę Ci się podoba?...-zapytał zalotnie przejeżdżając palcem po jej podbródku.
Espada delikatnie przysunął się do Amayi. Chciał skrócić dystans miedzy nimi by zrobiło się trochę bardziej przytulnie .
-A więc co Cię przed tym powstrzymuje... -wyszeptał jej do ucha odgarniając pasemka jej złotych włosów.

Hao przejechał dłonią po jej włosach rozkoszując się ich dotykiem.
-Każde spotkanie z Tobą jest czystą przyjemnością, Pani Dowodząca...
Hao szeptał jej do ucha bo uznał że taki sposób porozumiewania się jest bardziej romantyczny i przyjemniejszy. Przynajmniej dla niego. Lekko musnął swoimi ustami jej policzek zostawiając na nim swój pocałunek.
Nagle lekko zachichotał pod nosem.
-Ciekawe jak zareagował by Moritsu-san gdyby nas teraz zobaczył... Albo gdyby widział nas na polanie. Ciekawe czy najpierw zrobiłby się czerwony ze złości czy zielony ze zdziwienia... Jak myślisz, A-ma-ya-chan?

Hao uśmiechnął się jak typowy ciemny charakter. Jego ręka zatrzymała się na talii dziewczyny.
-Ooooooo... Jesteś tak cudownie okrutna. Jeszcze się w Tobie zakocham...
Następnie swoim nosem lekko dotknął jej nosa. Patrząc jej w oczy lekko pocałował je usta.
-Możesz być pewna ze jeśli dojdzie do walki po raz pierwszy zobaczysz jak ten napakowany tuman zostaje wgnieciony w ziemię przez przeciwnika, którego uważał za potwora. A potwór okaże mu litość i pozwoli żyć słysząc jego błaganie i jęki bólu...
Przeciągał niektóre samogłoski pokazując że będzie to dla niego błogie uczucie widzieć Hoffmana na kolanach.

Espada podniósł jeną brew na wieść o tym że z błagania o życie nici. Szkoda, ale przecież...
-Nie będzie błagał o życie... Głupota. Może i nosi się jak samurai, którego nigdy na oczy nie widział. Może i kieruje się jakąś pokrętną filozofią wyczytaną z książki. Ale w sytuacji gdzie masz miecz an gardle każdy bez wyjątku ulegnie instynktowi samozachowawczemu. Będzie za wszelką cenę starał się przeżyć znajdując nagle niesamowity powód, dla którego ma żyć. W głębi duszy jest większym potworem niż ja... I to jest przykre... Nie nienawidzę go... Przykro mi patrzeć jak kolejny Shinigami zapomina o rozumie na koszt tępej siły i chwały... Hofman w niczym nie różni się od tych co teraz rządzą Seireitei... I to mnie smuci... Jeśli muszę z nim walczyć by go zmienić, niech będzie... Moje słowa do niego nie dotrą...
Hao spodobała się taka mała zabawa w podchody. Chwycił obiema dłońmi dziewczynę w talii i podnosząc ją posadził na stole.
-Naprawdę?... Chyba zaryzykuję... -powiedział i pocałował ją namiętnie w usta.
Jego prawa dłoń przyciągała ją do niego a lewa zeszła na udo Amayi delikatnie je masując.