Era Bleacha

Po chwili ku rozczarowaniu Hollowów z jaskini nie wyszedł Yoh a nie gospodarz. Arrancar tylko podszedł do do Pustych i powiedział:
-Hao was przyjmie. Idźcie korytarzem aż nie dojdziecie do Oazy.
Hollow wrócił na swoje miejsce i znów zaczął ostrzyć katanę. Odprowadził dwójkę wzrokiem i znów w pełni poświęcił się swemu ostrzu.

Hao pojawił się zaraz za parą. Nachylił się nad uchem Rafaela (bądź miejscem gdzie ucho powinno się znajdować) i powiedział:
-W moim domu nie jest mile widziane krzyczeć na gospodarza...
Hao miał usta zasłonięte wachlarzem i był znacznie wyższy niż ostatnio. Wyglądał jak swój własny starszy brat. Jego twarz była znacznie dojrzalsza i bardziej męska (patrz karta postaci). Widać że etap nastoletni ma już za sobą...
-Proszę, proszę, proszę... -powiedział nie odsłaniając ust. -Rafael. Pusty którego spotkałem kilka miesięcy temu dziś jest Adjuchasem... Nie sądzisz jednak, że to głupie wchodzić do jaskini pobratymca i to...
Hao przyjrzał się przez w chwilę towarzyszce Rafaela i widocznie się mu spodobała bo odsłonił usta składając wachlarz, powoli podszedł i pozwolił sobie ucałować rękę nieznajomej pustej.
-...W tak miłym towarzystwie? Zapomniałeś że zawsze możesz być czyimś obiadem?
Hao pozwolił sobie na chwilę przerwy by podnieść napięcie. Potem zaśmiał się miło niczym anioł z niebios słyszący o zbawieniu i poklepał Rafaela po ramieniu.
-Żartuję... Miło cię widzieć w zdrowiu mój młody przyjacielu. -powiedział po czym zwrócił się do towarzyszki Rafaela. -A z kim to masz szczęście przybywać do mego domu? Pani wybaczy moje zachowanie przed chwilą. jestem Asakura Hao, "Ten co układa gwiazdy". Od niedawna mający szczęście mienić się Arrancarem. Witam w moich skromnych progach.

Hao znowu się uśmiechnął. On włąsciwie cały czas się uśmiecha tylko w różnym stylu. Ten uśmiech był jednak miły i gościnny.
-Szczęściarz z tego twojego towarzysza...
Hao wskazał gestem dłoni stół z owocami, winem i słodyczami. Przy stole stały trzy fotele: jeden był pełen różanych kolców co dodawało mu grozy, zaś dwa pozostałe reprezentowały styl późno-wiktoriański.
-Zapraszam. Siądźcie proszę.
Hao słysząc słowa Rafaela zaśmiał się lekko.
-Masz jeszcze czas na zdobywanie potęgi... Ehh wy młodzi myślicie tylko o tym by być silni ale czasem trzeba się zatrzymać, porozmyślać, oddać się medytacji... Albo znaleźć kogoś by spędzić z nim wieczność.
Ostatni człon powiedział miło spoglądając na Aiko. Ni stad ni zowąd z lasu wyskoczyła Kurobina. Wielki kociak podbiegł szybko do Hao i położył przednie łapy oraz głowę na jego kolanach. Widać mimo iż dorosła Kuro dalej lubiła pieszczoty.
-Taaaak... Wieczność...
Po chwili przerwy kontynuował.
-Nazabijasz się jeszcze w swoim życiu nie martw się o to. Teraz interesuje mnie bardziej  czemu zaszczycam tę miła wizytę. Zenki! Kouki! Nalejcie gościom wina...
W sekundzie pojawili się dwaj kolejni Arrancarzy przypominający chłopców w wieku ok. 12-13 lat. Szybko napełnili kieliszki winem i postawili przed gośćmi i Hao.
-Proszę, Hao Onii-sama! -odkrzyknęli chórem zadowoleni ze poprosił ich o coś starszy brat.
-Dziękuję wam... Możecie bawić się dalej, wy małe urwisy...
Puści zniknęli tak szybko jak się pojawili.

Hao znów się uśmiechnął. Tym razem chytrze. Po takim uśmiechu trudno spodziewać się czegoś miłego. Wyjął z obszernego rękawa złotą fajkę japońską o złotym bębenku. Pstryknął palcami i zapalił ją wciągając dymek.
-Zenki czyta w myślach i widzi przyszłość, a Kurobina potrafi przekazywać myśli innych jeśli tylko chce. I mogę was zapewnić że obecność moich braci w moim domu nie ma tej natury jakiej się domyślacie... Ci "mali chłopcy" rozszarpaliby was zanim byście zdążyli zareagować. Przy mnie są potulni jak baranki ale jak spuścić ich ze smyczy...
Wypuścił dym z ust, który po chwili wyparował.
-Pytasz co robiłem przez ten czas? Jak widać nie próżnowałem... Musze odwiedzić tego bękarta w najbliższym czasie...
Po chwili jednak powiedział już całkiem poważnym głosem.
-Więc to wasza rudera zaśmieca pustynię? Współczuję wam... Espadzie nie podoba się to, że ktoś buduje się na ich terenie nawet nie uzgadniając tego z nią. Ha! Miałem znaleźć kogoś z nich i powiedzieć im o tym a tu proszę! Sami weszli do mojej oazy!
Hao znów wypuścił dym i spojrzał na Rafaela.
-Więc... dalej nie otrzymałem odpowiedzi: Co cię do mnie sprowadza Rafaelu?

Hao widząc nabuzowanego Rafaela czuł co się święci. Postanowił trochę uspokoić gościa i jego towarzyszkę.
-Zenki czyta w myślach ale ma kaprys wiedzenia o tym co myślą o nim inni. Wyczuwa gdy ktoś o nim myśli i odczytuje te informacje niezależnie od woli. Mógłby co prawda przewiercić każdy umysł nieważne jak silny ale nie wykorzystuje należycie tego daru. Nie zrobi nic póki ja mu nie karzę... Nikt ci nie siedzi w głowie Rafel. I radze, nie próbuj niczego nieprzemyślanego...
Hao w tej chwili na kilka sekund uwolnił Reiatsu, które sparaliżowało Pustych. Potem znów je ukrył.
-Siadaj. I powiedz mi w końcu czego u mnie szukasz... Powtarzam to już trzeci raz... A nie lubię liczyć do czterech...
Hao przeszywał Hollowa spojrzeniem, które jak się zdaje mogłoby zabić. Trudno dyskutować z kimś kto ma takie spojrzenie.

Hao pojawił się za Rafaelem tak, że ten nawet tego nie zauważył. Tak samo znów pojawili się Zenki i Kouki oni zaś przy Aiko. Yoh też przybył i siedział zamiast Hao na fotelu.
-Nieźle. Zapomniałeś jednak, że teraz oprócz mnie jest jeszcze 3 na poziomie Arrancara. Nawet licząc swoją moc nie możesz równać się z nami w podstawowym rozliczeniu. Nie liczę nawet Ressurectión. Wiem, że mieliście zamiar mnie zwerbować to tej waszej zbieraniny. Odpowiedź jest prosta: nie. Jeśli dalej masz zamiar walczyć ze mną na moim terenie, gdzie ja mam przewagą liczebną i siłową obiecuję że zabiję cię tak że nawet nie zauważysz co cie rozsmarowało po podłodze. Nie będziesz mi groził w moim domu...
Hao przystawił do szyi Rafaela ostrze katany. Nie chciał go zabijać ponieważ uważał że kiedyś może okazać się użytecznym pionkiem na szachownicy.
-Wierz mi nie lubię takich sytuacji. Będziesz już grzeczny i usiądziesz czy zafundować ci wycieczkę po moim układzie trawiennym?

Hao uśmiechnął się złowrogo. Rafael oczywiście nie był w stanie tego zauważyć jednak jego towarzyszka z całą pewnością tak.
-Pozwól, że wyjaśnię ci parę spraw. Po pierwsze nie skłamałem. Kazałem mu cię prześwietlić jak tę twoją kotkę. Po drugie: wcale nie powiedziałem że przyszedłeś mnie zwerbować. Powiedziałem że mieliście zamiar. Po trzecie: Jak możesz myśleć chociażby o pokonaniu kogoś nie znając jego mocy? Jest taki stare porzekadło...
Hao wystawił rękę przed twarz Rafaela i wytworzył w niej spory płomień. Nie chciał go oczywiście nim poparzyć a jedynie coś zademonstrować.
-Nie baw się ogniem, bo się poparzysz...
Hao wrócił na swoje miejsce i gestem reki oddalił swoich młodszych braci. Znów podniósł fajkę i wciągnął dym. Jego mina jak gdyby nic się nie stało znów była miła i serdeczna.
-No! Pożartowaliśmy sobie ale teraz powiedz mi, naprawdę ten dzieciak zrobił aż takie postępy? Aż się nie mogę nadziwić...