Era Bleacha

Widząc jak Rafael podnosi się z siedzenia, najwyraźniej zdając sobie sprawę z tego, iż jest to niekulturalne, Yuki spojrzała na niego podejrzliwym wzrokiem.
- Lepiej późno niż wcale. - kończąc uśmiechnęła się lekko
Kobieta pozostawiła pytanie Rafaela bez odpowiedzi. Siedząc dalej na swym tronie, po chwili odpowiedziała.
- W takim razie, skoro nie pozostały już do załatwienia inne kwestie, chciałabym zająć się innymi sprawami. - kończąc spojrzała na Rafaela z ukosa dając mu do zrozumienia, iż lepiej by było, gdyby opuścił w tym momencie salę

Spokój wiecznej nocy Hueco Mundo i jej pani zaburzył pewien harmider za wejściem do sali tronowej. Rumor, podniesione głosy i szczęk metalu narastały wraz ze zbliżaniem się potężnej aury pustego. Hao przechodził przez kolejnych strażników nie zważając nawet na ich opór i słowa mające go zatrzymać przed wtargnięciem do osobistego azylu Królowej Hueco Mundo. Był zdeterminowany i nieustępliwy -  w dodatku żaden Arrancar w pałacu nie mógł się z nim równać poza kobietą do której szedł. Nic nie mogło go powstrzymać przed spotkaniem z Yuki.
Kiedy Espada dotarł do celu chwycił za szyje ostatnich dwóch strażników i rzucając nimi w drzwi wybił je z zawiasów z hukiem jednocześnie wysyłając je przez okno za tronem. Wejście do sali było zdewastowane i stało otworem dla Primera Espady. On jeszcze stojąc w drzwiach powiedział grzmiącym głosem:
-Mamy do pogadania, Ikkaki. -i wzrokiem pełnym zarówno gniewu jak i mocy mierzył kobietę kiedy wolnym, acz stanowczym krokiem zbliżał się do białego tronu.

Hao nie lubił gdy zwracano się do niego z wyższością. Wolał by nie było pomiędzy nim a nikim innym zależności na zasadzie Pan=Cieć bo taka koncepcja zwyczajnie do niego nie pasowała. Był o wiele bardziej skłonny do sentencji: Bądź ok dla mnie, będę ok dla ciebie. Na takiej płaszczyźnie wolał budować swoje znajomości. Zero bynajmniej wolała by kłaniał jej się w pas za każdym razem gdy ją widzi i nie przeszkadzał jej bez powodu. Przykro mi, mała, nie z Hao te numery.
-Bo co mi zrobisz? Zabijesz mnie? - zaproponował, po czym zatrzymał się niecały metr od jej tronu. Pochylił się jak do małego dziecka i wybadał jej energię, patrząc bez strachu w jej lodowe spojrzenie.
-Powiem ci wprost, uważam że zawodzisz na pozycji Zero Espady. Niecałe kilka dni temu Amayę Ochiyo - przywódczynie buntowników i moją narzeczoną - zaatakował jakiś zamaskowany śmierdziel i dziewczynka. Byli na tyle głupi by mimo mojej obecności spróbować z nami walczyć. - zaczął. -Cały dzień siedzisz na tym tronie unosząc się jaka to potężna jesteś, a to? Skoro znaleźli sie tacy, którzy gotowi są zaatakować naszych sojuszników to widać twa opiewana moc nie jest tak wielka jak ci się wydaje.
Następnie wyprostował się i odwrócił zakładając dłonie za plecy. Jego kimono zaszeleściło cicho po posadzce, a on powoli zaczął krążyć wokół jej tronu.
-Nasza pozycja osłabła i znaleźli się tacy, którzy gotowi są rzucić nam wyzwanie. Nie zauważyłaś nawet jak ta pseudo-bojówka mieszanin wprosiła się na naszą pustynię. Zero Espada rządzi wszystkim co w, pod i na piasku Hueco Mundo się znajduje. Twoje jedyne dzieło od objęcia władzy to sojusz z buntownikami, który i tak wisi na włosku. Nie zrobiłaś nic co mogłoby podnieść naszą pozycje w świecie - nic dziwnego, że reszta Espady także nie widzi cię na tronie Las Noches. -znowu na nią spojrzał. Wyprostowany patrzył na nią z góry z godnym pożałowania spojrzeniem. Zupełnie jakby widział dziecko, które mimo nabrojenia dalej naburmusza się i twierdzi, że to nie ono.

Hao zaśmiał się na słowa kobiety. Zachowała się dokładnie tak jak się spodziewał. Była aż nadto przewidywalna. Jego śmiech był jednocześnie radosny i swej radości złowróżbny. Tak się nie śmieje ktoś, kto ma nóż na gardle.
-"Znaj swoje miejsce", co? -powiedział w dużym skrócie reasumując jej wypowiedź. Znowu podszedł do jej tronu i nachylił się jak nad niepojętnym uczniem. -Liczę sobie ponad tysiąc lat. Wiem co się dzieję z władcami, którzy zawodzą swych poddanych. Zwłaszcza z takimi, którzy nie doceniają siły swych wrogów. Twierdzisz, że mam zbyt wybujałą wyobraźnię i niezły tupet grożąc ci w twojej komnacie? A może to ty jesteś na tyle ślepa, że nie widzisz które z nas jest silniejsze?
Zrobił niewielką chwilę przerwy. Chciał podbudować napięcie w tej nadętej dziewczynie.
-Odkąd tu wszedłem, nawet nie wstałaś z tronu. Tak samo dzieje się w przypadku każdego innego Espady cię odwiedzającego. Mimo, że widzisz mnie pierwszy raz jesteś pewna, że nie ma między nami porównania... I tu masz rację.
Jego oczy błysnęły czerwienią, a źrenice zmieniły kształt na te przypominające gadzie. Dla zwiększenia efektu uwolnił całą moc.
--Stań ze mną do walki, królowo śniegu, a pokażę ci co znaczy różnica poziomów. Może wtedy uświadomisz sobie, ze nie jestem kundlem, którego można odprawić na żądanie.
Następnie powoli się wyprostował i patrząc na nią z góry odwrócił się plecami. Powolnym i spokojnym krokiem obszedł tron dookoła mówiąc.
-Napastnik niemiłosiernie śmierdział - kto raz poczuje taki odór nie zapomni go ani nie ominie. Chcę, by Fracción szukało tego ciecia i jego towarzyszki, oraz meldowali mi o każdym ich posunięciu. -następnie udał się w kierunku drzwi, równie powoli. Jednak zanim wyszedł dodał jeszcze: -Kiedy następnym razem tu wejdę, upewnij się, że żadna zarozumiała gówniara nie siedzi na MOIM tronie, Yuki-chan. -i to powiedziawszy wyszedł pozostawiając (już nie na długo) 0 Espadę. Dziś nie ma humoru na zabijanie kobiet, a ona jest zawsze na miejscu gdyby taka ochota się pojawiła.

/zt