Era Bleacha

Rafael nie za bardzo wiedział co mówić jakoś rozmowa się toczyła sama patrzył tylko na reakcje innych. Chyba wszystko zmierzało w dobrym kierunku chociaż wszyscy zachowywali się dziwnie jakby nie naturalnie dziwiło go to. Pusty zamyślił się dość mocno i trochę oderwał od rzeczywistości.

Aiko spojrzała na Patariko ze zdziwieniem.
-Spokojnie, mówił same dobre rzeczy.
Powiedziała cicho. Po chwili spojrzała na Rafaela.
-A Ty co tak cicho siedzisz?
Zapytała lekko zdziwiona, nie wiedziała do końca co się dzieje, przecież Patariko coś do niego krzyczał a on nic, jakby go tu nie było a zostało samo ciało.
-Mówił też, że to Ty chciałeś założyć tą organizację, co Cię nakłoniło.
Chwilowo przemilczała kwestię siły Patarik i Rafaela o której on mówił.

____________________________________________________________________________________

"Jeśli możesz"
Odpowiedział Patariko telepatycznie.
-Co z tego że mówił dobre rzeczy? Chodzi o to "MÓWIŁ", niecierpie tego.
Burkną stawiając wyraźny akcent na słowo "mówił".
-Wiesz jak powstają plotki kobieto? Ktoś coś MÓWI komuś o kimś po czym ta osoba PRZEKAZUJE to dalej, po drodze coś pomiesza więc POWIE nieprawdę, kolejna osoba PODA ten "FAKT" dalej zmieniając go i dodając coś od siebie. W ten sposób zdanie "Patariko podszedł do lasu na grzyby gdzie spotkał pustego" wygląda w stylu: "Patariko po grzybach chalucynach poszedł do lasu gdzie pokazał mu się pusty który był chalucynacją, walcząc. z nim rozwalił trzy drzewa i głowę" Już rozumiesz?
Mówił oschle i częściowo sarkastyczne.
-Rafael! To jest ta Twoja nowa członkini podległa pod Ciebie? Obiecałem przyjęcie kogo zechcesza jako człowiek honorowy obietnic dotrzymuje. Przyjęta.
Krzyknął aby upewnić się, że "wielce nieobecny" Rafael słyszy.

Aiko wstała nagle jak opażona.
-Panowie! Spokojnie bo zaraz się oboje pozabijacie!
Krzyknęła dość głośno.
-Oboje nie macie nastroju więc po co ta kłótnia?
Mówiła trochę spokojnej.
-Patariko, to normalne, że nie lubisz jak ktoś o tobie mówi, rozumiem to ale nie musisz tak naskakiwać. Rafael, skoro nie ma nic przeciwko to po co gdybać co byś zrobił gdyby się nie zgodził? Do tego grożąc mu!?
Powiedziała do obydwu, nadal stała ogarniając. sytuację.

____________________________________________________________________________________

Patariko zaczął się denerwować.
-Nie chcesz tajemnic!? Jesteś pierwszą osobą której powiedziałwem wszystko o moim życiu.
Wtedy wyciągnął z kieszeni kartkę i pchnął po stole do Rafaela.
-Proszę, a to wszystko kiedy zobaczyłeś tą kartkę. Wiesz o mnie najwięcej!
Krzyczał, jego głos jakby lekko się załamywał.
-Może nie podoba Ci się, że noszę kominiarkę!? Co!? Odpowedz!
Rręka Patariko powędrowała pod kaptur, złapał za kominiarkę, pociągnął, kominiarka zsunęła się z jego głowy lecz kaptrur został. Oczą Aiko i Rafaela ukazała się młoda twarz 15 latka, był jednak pełna blizn, ran i zadrapań, włosy były śnieżno-białe, średniej długości. Pierwsze wrażenie na widok tej twarzy z pozoru miłej jednak pełnej blizn i ran było raczej przewidziane, tak przynajmiej wydawało się Patariko, obrzydzenie.
-Zadowolony!? Moje nazwisko brzmi Yukan, ojciec był głową wielkiego rodu doszczętnie wybitego przez shinigami!
Mówił przez łzy, jego policzki były wilgotne.
-Zadowolony kurwa!? Masz czego chciałeś, żadnych tajemnic! Proszę!
Krzyczał zdenerwowany.

Aiko zaskoczona tym co się dzieje usiadła z wrażenia, nie była w stanie nic powiedzieć. Z tego co zrozumiała był jedną z dwuch osób znających wygląd Patariko. Czuła się lekko zakłopotana całą tą sytuacją więc starała się nie przeszkadzać chłopaką.

____________________________________________________________________________________


Patariko uspokoił się, założył kominiarkę spowrotem.
-Nie chodzi o to, że chcę, poprostu wymaga tego ode mnie dobre imie mojej rodziny, nawet jeśli zabije mnie jakiś kapitan to nie umrę do czasu aż go choć raz nie zranię... a ta rana nie będzie śmiertelna.
Powiedział pełen dreterminacji, jego reiatsu opadło w porównaniu ze stanem poprzednim.
-Co do wyglądu, to kolejna pamiątka po napadzie na dom dziadka. Największa szrama przechodząca przez oko (jak u Białego Wilka) jest po frontalnym ataku kataną przez shinigamiego. Po chwili jednak uciekałw popłochu gdzie znowu trafił na pustego. Nie do końca pamiętam co go wtedy przestraszyło.
Mówił dalej.
-Wiem, że odchodząc kulał na prawą nogę i wydzielał znacznie mniej reiatsu, nie miał szans na wygranie ze zwykłym pustym mimo, że jak się okazało był rangi ogficera.
Dokończył.

Rafael uśmiechnął się pod maską czego nie było widać i powiedział.
-Enquil ma rację znasz może kodeks pustych który przestrzegają niemal wszyscy puści ? Nie ważne i tak wam powiem, pierwsza zasada zostaw przeszłość bo tylko zaszkodzisz swoim bliskim. Druga żyj mimo wszystko choćbyś miał zabijać. Trzecia nie podążaj gniewem bo skończysz jak ci wszyscy puści bez rozsądku którzy atakują wszystko co mogą zjeść.
-Te zasady odnoszą się także do innych ras, dlatego radzę ci patariko opanuj się, powstrzymaj i poczekaj na odpowiedni czas a do tej chwili przemień swoją słabość w siłę zamiast ją ukrywać.

________

Kumiko usiadła obok Enquila trochę nie bardzo wiedząc co się dzieje o co się rozchodzi. dodatkowo czuła się raczej bezradnie gdyż wiedziała że co by w tej chwili nie liczyła się. Podała rękę do Enquila łapiąc jego rękę. Dziewczyna tłumiła swoje emocje nie wiedziała co powiedzieć Enquilowi.

-Uwierz że w złości  przestajesz racjonalnie myśleć coś o tym wiem  Enquil odwróciłwzrok ku oknu i ciągną dalej 
-My ci w tym nie możemy pomóc musisz sam to poczuć  musisz wiedziec ze mimo wszystko nie możesz sie poddać mimo wszystko masz wieżyć w siebie i w to ze nie jesteś tutaj całkiem sam bo gdy znajdziesz się w potrzebie napewno ci pomożemy i nagle spojrzał na kumiko i dokończył.
-I nigdy cię nie zostawie  a i jeszcze jedno  nie chowaj się pod maską silnego i myślejącego ze wszystko mozesz pokaż swoje prawdziwe oblicze 
Enquil patrzył prosto w oczy Kumiko i wyszeptał do niej
- Masz śliczne oczy chyba się zakochałem

Aiko spojrzała na chłopaków. Nie wiedział co powiedzieć więc tylko przytaknęła.
-Chłopaki mają rację, masz nas i każdy za każdego odda życie.
Powiedziała spokojnie. Nagle w sali pojawił się Mori.
-Witam. Przepraszam za spóźnienie ale widzę, że ominęły mnie tylko osobiste kłótnie.
Widząc nieznajome twarze ukłonił się.
-Nazywam się Mori Kage.
Aiko spojrzała na przybysza.
-Aiko, miło mi.
Powiedziała z uśmiechem. Mori usiadł przy stole.

____________________________________________________________________________________

Patariko spojrzał na chłopaków.
-Enquil, przepraszam za nasze pierwsze spotkanie oraz za problemy jakie przeze mnie miałeś.Zrozum jednak, nie zapraszam do organizacji osób za które nie oddam życia. Jesteście dla mnie jak rodzina którą straciłem.
Powiedział spokojnie. Po chwili dotarły do niego słowa Enquila.
-Nie chowam się pod maską silnego, poprostu taki jestem, mam cel, osiągnąć najwyższą siłę jaką będę w stanie. Do tego czasu wszyscy nieznajomi mają mnie pojmować za znacznie silniejszego. Mają się mnie bać. Poprostu. Nieśmiertelni mają zginąć,a do tego potrzebna jest ogromna siła. Enquilu, ty spotkałeś Panią Ognia. Możliwe nawet, że jej podopieczną, jak skończyła się walka? Zniknęła w wybuchu ognia. Jedyne co im to uniemożliwi to walka z nimi poza ziemią. A żeby poza ziemią z nimi walczyć trzeba mieć respekt i budzić postrach w danym wymiarze.
Powiedział dalej spokojnie.