Era Bleacha

Każda kolejna chwila spędzona we wnętrzu wraku wprawiała Hoffmana w coraz większe zdziwienie oraz dezorientację. Chcąc ruszyć Ayame na pomoc, ni stąd i zowąd, odbił się od niewidzialnej bariery, blokującą mu dostęp do wyjścia z pomieszczenia. W efekcie, jego postawa została zachwiana, a on sam wyłożył się na podłodze. Po chwili zaobserwował, jak znajdująca się w podobnym do niego stanie dziewczyna, rzuciła nożem w kierunku bariery.
Co to był za nóż? Dlaczego przez niego bariera zniknęła? Dlaczego w ogóle się pojawiła? - te i szereg innych pytań, kotłowały się teraz po głowie shinigamiego, który jak tylko spostrzegł okazję do ruszenia z odsieczą, podniósł się czym prędzej i ruszył na tyle szybkim krokiem na ile pozwalał mu na to jego stan. Mimo wszystko, nadal był to chód, gdyż głęboka rana na nodze skutecznie uniemożliwiała mu normalny bieg.
W końcu udało mu się przekroczyć próg drzwi. Dopiero teraz poczuł, że poprzednio wyczute przez niego reiatsu zaczęło się przemieszczać, podobnie jak reiatsu Ayame, która najpewniej ruszyła w pościg za oprawcą.
Zadanie znacznie upraszczał fakt, iż nieznane Hoffmanowi reiatsu, ruszało wprost ku schodom, prowadzącym właśnie w stronę korytarza, w którym się znajdował. To dawało mu czas na przygotowanie się. Jego brwi lekko się zmarszczyły, co świadczyło o tworzeniu się w jego głowie mniej lub bardziej precyzyjnego planu działania.
Jego dłonie ułożyły się w pewien znak, a usta zaczęły poruszać w rytm wypowiadanych słów, które były tak ciche, że prawdopodobnie tylko sam Hoffman mógł je usłyszeć.

Przez chwilę, czas jakby się zatrzymał. Przed Hoffmanem, w odległości kilkunastu metrów, jawiła się przed nim postać oprawcy Ayame. Z pewnością nie mógł jej zignorować. Nie chciał nawet sprawiać, aby Ayame fatygowała się jej łapaniem. Tym niemniej, jego obecny stan nie pozwalał mu na szarżowanie. W związku z tym znalazł inne wyjście z sytuacji. Jego poruszające się w rytm bliżej nieznanych słów usta, zaczęły wykonywać głębsze ruchy, a struny głosowe, delikatnie podnosić ton głosu. W końcu dało się usłyszeć i zrozumieć wypowiadające przez niego wyrazy, będące końcówką inkantacji zaklęcia.
- Bakudou no rokujuichi. Rikujokoro.
Chłopak mając szczerą nadzieję, że tego typu zaklęcie w zupełności wystarczy na zatrzymanie oprawcy, ruszył w jej stronę powolnym, acz pewnym krokiem. Zanim jeszcze postawił drugi krok, tuż za kobietą stojącą na schodach, a więc na drodze pomiędzy nią, a Ayame, pojawiła się bariera 81 zaklęcia wiążącego. Trudno było jednak odgadnąć intencję jego działania, gdyż na swój sposób wyglądało to w ten sposób, jakoby bronił tej kobiety. W razie potrzeby, gotów był do rzucenia kolejnego zaklęcia, jednak wiedząc, że z powodu braku czasu na wypowiedzenie kolejnej inkantacji nie będzie ono równie skuteczne, wolał się wstrzymać. Jego wiara we własne umiejętności władania magią demoniczną musiała mu wystarczyć jako gwarant bezpieczeństwa, podczas pokonywania dystansu pomiędzy nimi. Z pewnością miał sporo pytań, podobnie jak i Ayame. Miał nadzieję, że coś wiąże postać jego przeciwniczki z poszukiwanym przez niego Zafkielem, z uwagi na rodzaj jej działalności wobec dwójki shinigami z klanu Miyamoto. Jego uwaga była w tym momencie niemal całkowicie skupiona na póki co obezwładnionej dziewczynie, oraz wizji jej przesłuchania. Nie zauważył nawet, jak Hikari zniknęła gdzieś za drzwiami. Nie ona była teraz jego zmartwieniem.

Zamaskowana przeciwniczka spojrzała najpierw w dół a potem w górę a następnie jeszcze raz w dół, niespokojnie, właściwie nieco dziecinnie poruszyła nogami. - Ojojojoj, ale cięty język... troszkę nie fortunnie się wpakowałam - Odwróciła się już zupełnie plecami do Ayame i poczęła błądzić wzrokiem dookoła Hofmana. Jakby rozglądając się czy nie zdoła przemknąć. Zupełnie nie szykowała się do walki, nie sięgała po żadną broń tylko tak tam stała. Szybkim ruchem schowała skradzioną Ayame własność do kieszeni.

Zamaskowana właściwie bez sprzeciwu oddała skradziony przedmiot. Gdy już spoczął na dłoni Hoffmana, jej własna ręka nie wróciła do boku lecz sięgnęła ku masce. Na jej twarzy można dostrzec roślinne wzory wędrujące od kącików oczu w stronę uszu. Jednakowoż tym co bardzo zwracało uwagę to jej oczy. Oczy o nienaturalnej barwie, zdawały się być bowiem biało srebrzyste a na źrenicach można dostrzec te same wzory które ciągną się po jej skroniach.
Podczas zdejmowania maski westchnęła a jej postawa stała się bardziej poważna.
Jej oczy zdawały się hipnotyzować swoją niezwykłością. Usta miała zaciśnięte w wąską linię.

Usta przesłuchiwanej opuściło ciche westchnienie. Stała spokojnie, rozluźniona, zupełnie tak jakby nie czuła przytkniętego swej szyi ostrza. Jej wzrok padł wprost na oczy Hoffmana.
- Pytasz kim jestem i o moje motywacje, kto mnie przysłał. Nie jesteś nieco zbyt ciekawski, chociaż właściwie masz prawo do tych pytań.
W pewnej odległości z tyłu za Hoffmanem pojawiła się Hikari. Srebrnowłosa ukradkowo spojrzała na postać gospodyni stojącej u dołu schodów. Jej wzrok przez ten ułamek sekundy wyrażał drwinę.
- Nie mam imienia, jestem tylko narzędziem losu. Przysłał mnie ktoś kto hmm... ma do ciebie pewną sprawę. Tak tak można to nazwać. Jednak nim odpowiem na twoje dalsze pytania, zastanów się dobrze czy chcesz usłyszeć na nie odpowiedź. Istnieją takie rzeczy...
Przerwała na chwilę i jej oczy spoczęły tylko i wyłącznie na młodej kobiecie stojącej za fioletowowłosym. Zamilkła nie powiedziała już ani słowa. Zamiast napastniczki odezwała się Hikari.
- Których lepiej nie wiedzieć...
Ayame bez problemu mogła dojrzeć że gospodyni ma teraz potargane ubrania i kilka krwawiących ran, potargane włosy opadające na twarz.

Srebrnooka skrzywiła się czując jak jej rana została pogłębiona, jej usta się zacisnęły w wąską kreskę. Hikari odezwała się spokojnym łagodnym głosem. - Znałyśmy się dawniej, jesteśmy swoją przeszłością, dziś już się nie znamy. W pewnym stopniu współpracujemy ze sobą, choć każdej z nas przyświecają inne cele nasza droga w pewnym fragmencie jest...
W tym momencie wcięła się trzymana pod hoffmanowym nożem bezimienna napastniczka. - Zbieżna, ja miałam was tu tylko zagonić. Hikari wiedziała że do niej przybędziecie, tak samo jak zna możliwe wersje przyszłych wydarzeń, możliwe lecz nie pewne. Ona nie chce namieszać a ja ja mam was skierować na odpowiednią ścieżkę. -
Uśmiechnęła się nieco przebiegle, ona chciała by fioletowowłosy przeciągnął tym nożem po jej gardle, tak dokładnie to można było zobaczyć w jej oczach. - A tak swoją drogą dziękuję że uwolniłaś mnie od mojego nieudolnego braciszka. - Wzrok przesłuchiwanej padł na Hikari a potem wrócił na Hoffmana.

Trafiona dziwnooka wydała z siebie odgłos bólu jednak nie starło to tego dziwnego uśmieszku z jej twarzy.
Tym czasem na twarzy Hikari nie było widać ani krztyny strachu, grymas który się na niej malował był raczej grymasem frustracji i rozdarcia pomiędzy zdradzeniem prawdy a zachowaniem milczenia. Po kilku dłużących się chwilach milczenia westchnęła. - Hoffmanie Miyamoto, możesz mnie nawet zabić tu i teraz lecz wybacz nie wolno mi udzielić dokładnej odpowiedzi na nurtujące cię pytania. Choć czy odpowiedź na to kto ją przysłał nie jest prosta? Była to ta sama osoba o której tak usilnie poszukujesz informacji, Zafikiel. Powiem ci jedno, nie należy zapominać o swej przeszłości gdyż może kłaść się cieniem na naszą przyszłość, bo istnieją takie osoby które będą ci ją pamiętać. Tym co powoduje Zafikielem jest właśnie ta przeszłość. Gdy go spotkałam przyszedł po odpowiedzi i otrzymał równie mgliste wyjaśnienia. Ona jest po prostu jego sojusznikiem a dawniej była moją towarzyszką, jak już powiedziałam dziś jesteśmy sobie zupełnie obce. Celem zbieżnym jest pchnięcie ciebie w stronę spotkania z nim, co już zostało uczynione i nie może się nie wydażyć. -
Wypowiedziała to wszystko bardzo poważnym tonem po czym spuściła głowę w taki sposób iż włosy przesłoniły jej twarz.
Jako że Ayame stojąca za barierą nie miała innego wyjścia jak tylko przyglądać się temu co się dzieje poniżej mogła zauważyć jak ich gospodyni stara się uspokoić, sięga po nóż i w ułamku sekundy rzuca w korytarz za sobą a chwilę później daje się usłyszeć głuche uderzenie ciała o pokład i dłoń wystającą z framugi. W tym samym czasie ciszę zapadłą po kolejnym nie jasnym wyjaśnieniu przerywa huk broni. Hikari stoi teraz plecami do fioletowowłosego i obserwującej całe zajście jego towarzyszki po chwili upada na kolana ściskając krwawiące teraz ramię. Hoffman dopiero teraz zorientował się że pociągnął za spust, trafiając Hikari, zupełnie instynktownie i nie świadomie. Tym czasem w powietrzu rozbrzmiewa kolejny dźwięk, jakby pękającego szkła czy kryształu a ciało leżące w korytarzu rozmywa się pozostawiając po sobie kryształowe drobiny.
Dziwnooka stojąca za Hoffmanem wyraźnie się spięła a jej twarz udekorowała wściekłość. Wyciągnęła nóż z zamiarem dźgnięcia stojącego przed nią mężczyzny.


//Ayame ma szansę ostrzec Hoffmana. Jeśli nie będzie odpisywać Hoff możesz przyjąć że to robi albo to z nią jakoś skonsultować.

- A zatem ostatecznie na moje pytania otrzymałem ich jeszcze więcej...
Fragmenty całościowej układanki wciąż pozostawały niejasne. Oto miał przed sobą dwójkę osób, których intencje stały pod ogromnym znakiem zapytania, rzucając jego domysłami od przychylności i sympatii po wrogość i spodziewany mord.
- ,,Przeszłości"? Co masz na myśli?
Jednak pomimo niezrozumienia dla całokształtu, sytuację na statku Hoffman zrozumiał doskonale - owa dwójka była ze sobą mocno związana, to nie pozostawiało wątpliwości, a każda akcja powoduje reakcję, która w przypadku zranienia jednej z nich mogła być tylko jedna. Toteż nie zdążył on poznać odpowiedzi na zadane przez siebie pytanie.
Ujmując rzecz krócej - Hoffman spodziewał się ataku stojącej za nim, obezwładnionej Bakudou dziewczyny, jednak fakt, iż tak szybko i łatwo udało jej się co prawda pod wpływem emocji, ale jednak wyzwolić spod zaklęcia o tak wysokim poziomie, wprawiło go w nie lada podziw, jak i większą dozę ostrożności względem tak silnego przeciwnika, który teraz pozostawał nieskrępowany. Funkcje motoryczne powodowane odruchami bezwarunkowymi wynikającymi z dużego bagażu doświadczenia, na hasło ,,nóż" usłyszane od Ayame, od razu spięły jego mięśnie, aby obezwładnić nożowniczkę i pozbawić ją tego niebezpiecznego narzędzia. Dokładnie tak jak to robił już setki razy. Jednak ta sytuacja, a zwłaszcza jego stan nie był taki jak zwykle. Nagły zryw, spięcie mięśni ciała i szarpnięcie, spowodowało otworzenie niektórych ran, które dopiero zaczynały się goić. Co prawda nie powstrzymało to jego zamiarów, jednak towarzyszący temu ból spowolnił jego ciało o cenne ułamki sekund, które zaważyły o efekcie działania dziewczyny.
Wyuczony mechanizm samoobrony spóźnił się i nie sprostał zadaniu, czego efektem była rana w okolicach żeber wolnych, która dopiero po kilku chwilach zaczęła krwawić.
Jednak częściowym sukcesem pozostawał fakt, iż udało mu się odejść od zagrożenia na drobny dystans, to jest w swoje lewo, finalnie opierając się o ścianę korytarza. Pierwszą myślą, jaka go wówczas naszła po oddaleniu zagrożenia, była obawa o atak od tyłu ze strony Hikari. Dlatego też ruszył w kierunku ściany, aby nie odsłaniać pleców. Niezależnie od tego jak dalej miałaby się potoczyć sytuacja na wraku, Hoffman wiedział jedno - nie może dłużej walczyć na dwóch frontach w tym stanie. Sytuacja zaczynała mu się lekko wymykać z pod kontroli, a pomoc wydawała mu się być coraz bardziej potrzebna. Była to jednak ostatnia rzecz, którą chciał dać po sobie poznać w tej sytuacji, mimo, że elementy takie jak niespokojny, zdyszany oddech wyraźnie przeczyły jego zamiarom.
- Teraz rozumiem... - odpowiedział z nutą satysfakcji wystawiając ostrze miecza w stronę nożowniczki, a lufę pistoletu ponownie w stronę Hikari, które teraz były względem siebie ułożone mniej więcej pod kątem 60 stopni - Jeśli jesteś od Zafkiela, nie mam innego wyboru jak Cię zabić.