Era Bleacha

Hoffman przez cały ten czas, kiedy był niesiony przez nieznajomą, czuł się jak wleczone zwłoki. Być może i dziwiło by go to, iż tak mała i krucha dziewczyna jest w stanie unieść kogoś takiego jak on, w dodatku w ciężkiej zbroi, jednak w trakcie swojego życia, a raczej życia po śmierci, widział już tyle rzeczy, że nie przywiązywał do tego żadnej uwagi.
Po przekroczeniu progu pokoju, pierwszą rzeczą jaka rzuciła się chłopakowi w oczy była broń. Prawdopodobnie było to zwyczajnie jego zboczenie, jako kogoś, kto wprost uwielbiał walczyć. Mimo, że nie mógł się za bardzo poruszać, przeanalizował swym wzrokiem dokładnie całą, leżącą na i w komodzie broń, chcąc odczytać jej historię, jak i właściwości. Po chwili został położony na posłaniu, przez nadal nieznaną mu z imienia dziewczynę. Leżąc, odwrócił głowę w stronę dziewcząt, łypiąc co chwila to na Ayame, to na właścicielkę, jak można by było określić dziewczynę mieszkającą tutaj. Nie odzywał się. Być może dlatego, iż nie chciał pogarszać i tak już swojej złej sytuacji, być może z wyrzutów sumienia, a być może, ze względu na swoje rany, które mu doskwierały.
Kiedy chwilę później dziewczyna podała Hoffmanowi herbatę, chłopak słysząc w jej głosie wyraźną stanowczość, nie śmiał odmówić takiej prośbie. Mało tego, właściwie odmawianie w gościnie uznawał za niegrzeczne. Niemniej jednak, nie lubił nadużywać czyjejś gościnności. W związku z tym, spiął mięśnie brzucha, podnosząc się do siadu. Zrobił to co prawda z pewnym trudem, jednak z zewnątrz bardzo trudno było to dostrzec. Wyciągając lekko ręce, aby przejąć od dziewczyny herbatę, lekko przytaknął głową.
- Dziękuję. Przepraszam za kłopot.
Herbata była gorąca. Mimo tego, że chciał opuścić to pomieszczenie jak najszybciej, bynajmniej nie ze względu na niechlujny wystrój, czy też samą właścicielkę, pił powoli, siorbiąc co chwila, przez ułamki sekund. Poza tym co powiedział chwilę temu, nic nie powiedział, a jego oczy wpatrzone były bardziej w herbatę, którą pił i w podłogę, niżeli w którąkolwiek z dziewcząt, tak jakby unikał ich wzroku.

Herbata którą dziewczyna dała Hoffmanowi zdawała się mieć zbawienne działanie. Chłopak mógł poczuć przyjemne rozprzestrzeniające się ciepło, jednak nie było to to ciepełko które się czuje zazwyczaj pijąc herbatę. O nie, to ciepło wydawało się nieść ze sobą coś więcej, po kilku łykach fioletowowłosy fizycznie czuł się już o wiele lepiej. Dziewczyna tym czasem wzięła sobie stołeczek i biorąc ze stolika trzeci kubeczek usiadła tak by widzieć oboje swoich gości. Niebiesko włosa wzięła kilka łyków i zaczęła odpowiadać na zadane jej pytania. - Kim jestem? hmm... można powiedzieć że jestem egzorcystką. Chociaż to słowo nie oddaje wszystkiego co robię. - Wzięła kilka kolejnych łyków poprawiając plecak stojący koło stołka. Wzięła kolejny łyk. Dlaczego tu przebywam? Powiedzmy że ten statek, oraz pewien obszar wybrzeża to mój teren który sobie wywalczyłam. Ale widocznie zafikiel zapomniał o naszym układzie. Albo... Spojrzała bardzo uważnie po obojgu swoich gości. - Zależy mu na którymś z was o wiele bardziej niż na poprawnych stosunkach ze mną. Cóż, szkoda. Po raz kolejny podniosła kubek do ust. - Arsenał, no cóż, jakoś muszę się bronić. Jednak miecze nie należą do mnie, ktoś je u mnie kiedyś zostawił prosząc o przechowanie. Choć raczej już nie wróci. Wypowiadając ostatnie słowa spuściła głowę w taki sposób iż włosy przysłoniły jej twarz. Zamknęła na chwilę oczy, szepnęła coś cichutko i ponownie podniosła głowę. - Ah, zaprosiłam was na herbatę ale się nie przedstawiłam. Nazywam się Hikari. Fujimaki Hikari. Przedstawiła się zmieniając temat.

// za dwa posty Hoff będzie do użytku, w stanie normalności i inne takie

Przez kilka krótkich chwil gospodyni, nie mówiąc nic i prawie odstawiając kubek, uważnie obserwowała Hoffmana jednak gdy ten oklapł na łóżko zaczęła mówić bardzo spokojnie. - Jaki układ? - Uśmiechnęła się pod nosem z nutką ironii i jakby zniesmaczenia powtarzając zadane jej pytanie. - W sumie dosyć prosty. Że jego ludzie będą się trzymać z dala od terenu znajdującego się pod moją kontrolą. - Zwróciła wzrok w kierunku okienka za którym roztaczał się morski krajobraz. - Co do samego Zafikiela, nie wiem o nim zbyt wiele lecz wiem że na pewno ma nie małą manię wielkości. Na pewno jest człowiekiem, tak myślę choć go nigdy nie spotkałam. - Ponownie odwróciła się do swoich gości i wypiła pozostałość swojej herbaty po czym odstawiła pusty kubek. - Twoja reakcja jasno mi mówi że się nie myliłam, a nawet zdradza więcej. - Wstała z krzesła i podeszła do jednej z półek. Delikatnie pogładziła opuszkami palców drobną figurkę, wzięła głęboki oddech. - Czasami chciałabym być jak dziecko które nic nie rozumie i nie ma żadnych odpowiedzialności - Powiedziała nadal stojąc do nich plecami. Nagle obróciła się gwałtownie w ich stronę. - Niech tak będzie, powiem wam co o nim wiem ale nie za darmo. W zamian będę oczekiwała kilku przedmiotów, dosyć konkretnych przedmiotów ale to... - Przeszła kilka kroków po pomieszczeniu i niemal zrobiła piruet. - Później - W końcu usiadła na powrót na krześle, o które właściwie niemal się potknęła. - Cóż pewien czas temu zostałam tu przysłana przez swoją rodzinę, miałam odnaleźć pewien przedmiot który wiele pokoleń temu do nas należał. Jednak mniejsza za jakimi legendami przysłała mnie tu moja rodzina, ważne co działo się tutaj. Powiedzmy że podczas prowadzenia poszukiwań moją uwagę zwróciły dziwne historie na temat wybrzeża i tego statku. A to ktoś twierdził że tutaj straszy, a to że znikają tu ludzie a jeszcze inni że ludzie przychodzą tutaj a potem popełniają samobójstwa, i wiele wiele innych historii. Powiedzmy że mam już jako takie doświadczenie z takimi historiami więc postanowiłam sprawdzić co tu się dzieje. Na statku znalazłam bandę dziwnych bardzo nieprzyjemnych ludzi, chciałam z nimi porozmawiać ale no cóż już na dzień dobry byli agresywni a potem zaczęli mi grozić i naskakiwać. No to się obroniłam i co więcej przepędziłam ich stąd. - Wstała, nie przerywając opowieści podeszła do garnuszka i wlała sobie do swojego kubka resztę tego co w nim zostało. - Odchodząc krzyczeli że jeszcze tu wrócą, że nie wiem z kim zadarłam, że jeszcze ich popamiętam. No i faktycznie wrócili trzy dni później z buńczuczną deklaracją że odzyskują w imieniu kogoś kto zwie się Zafikielem jego teren. Był z nimi ktoś zamaskowany, podobny do waszego przeciwnika dzisiaj. Powiedzmy, zazwyczaj jestem spokojna ale nie reaguję dobrze gdy ktoś mi grozi. - Przygryzła wargę - Użyłam pewnej rzeczy której nie powinnam była, ale nie żałuję, przynajmniej dotarło do nich że nie ma sensu się na mnie rzucać. - Jej twarz przybrała bardzo poważny wyraz. - Przez kilka następnych miesięcy miałam spokój. W tym czasie odwiedził mnie właściciel tych mieczy i je u mnie zostawił a poza tym zrobiło się tu cholernie spokojnie. Aż po kilku miesiącach przybyła tu młoda kobieta, poprosiła mnie o to aby mogła się tutaj na pewien czas zatrzymać. Nie rozmawiałam z nią wiele, nie zdradziła mi swojego imienia a ja postanowiłam nie pytać. Spędziła tutaj dokładnie trzy dni i odeszła. Zostawiła jednak po sobie notatnik, w notatniku były zawarte pewne informacje na temat owego Zafikiela. Nie były one dokładne, szczątkowe, wydaje mi się że kobieta mogła go szpiegować. Trzy dni później pojawił się on, z początku wypytywał o tę kobietę dopiero gdy nic mu nie powiedziałam zrobił się agresywny i doszło do starcia między nami. Gdy walczyliśmy na pewno był osłabiony, jak na to co było o nim zawarte w notatniku zadziwiająco szybko odstąpił od walki i zaproponował układ. - Napiła się zimnej już herbaty. - Jeśli chcecie notatnik będzie wasz. Powiem wam jeszcze tylko dlaczego uważam że nie pochodzi z Japonii. Zafikiel to jego hmm... pseudonim, gdy mi się przedstawiał zająknął się, ma też prawie nie słyszalny akcent. No i w reszczcie znaczenie pseudonimu. Według wierzeń chrześcijańskich Zafikiel to wódz jednego z anielskich chórów, który ma wynierzać kary za grzechy a także poddawać ludzi próbie. Czy coś w tym stylu. - Błękitnowłosa spoglądała to na Hoffmana to na Ayame czekając aż przyswoją sobie tą ilość nowych informacji.

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-06-27 18:17:44)

Na przepełniony ironią, mało śmieszny dla Hoffmana żart w postaci powtórzonego pytania, w tej otoczonej powagą sytuacji, usta chłopaka nieznacznie skrzywiły się w nieprzyjaznym grymasie. Mimo tego nie komentował w żaden sposób jej słów. Czekał, z nadzieją na odpowiedź na zadane przez siebie pytanie, oraz rozwinięcie historii dotyczącej poszukiwanego przez niego Zafkiela. Na jego szczęście doczekał się rozwinięcia myśli. Jak tylko usłyszał jego imię, ciało chłopaka przestało wykonywać jakiekolwiek zbędne ruchy, nawet te najmniejsze, całą swoją uwagę skupiając na jej słowach.
Manię wielkości... co Ty nie powiesz? - pomyślał nie chcąc mówić tego na głos, aby nie przerywać opowieści dziewczyny
Wraz z kolejnym napływem informacji, w głowie Hoffmana zaczęły się kłębić przeróżne myśli. Było ich zwyczajnie za dużo. W końcu, jego uszy skupiły się na słowach ,,nie za darmo". Naturalnie, nie podobało mu się to co usłyszał i starał się to ukryć, jednak dość nieudolnie.
Z zaciekawieniem słuchał dalszej opowieści, jaką snuła dziewczyna, wodząc wzrokiem za każdym jej krokiem. Dopiero kiedy usłyszał o notatniku, który im wskazała, rzucił nań swoim okiem z pewną dozą chciwości, po czym po chwili ponownie przekierował go na dziewczynę.
W końcu, kiedy Hikari skończyła mówić, odezwał się.
- W porządku. - przytaknął i z początku próbował wstać, jednak koniec końców powstrzymał się
- Twoje informacje bardzo mi pomogły. Zatem, żeby nie być niewdzięcznikiem... co to za przedmioty, których poszukujesz?
Zaciekawiony rzeczami, których pożądało dziewczę, Hoffman miał nadzieję po chwili usłyszeć jej odpowiedź. Jednak przeszkodziła mu w tym Ayame, która ku jego zdziwieniu, znienacka wyrwała się na równe nogi, i zwróciła się do niego co najmniej głośnym i groźnym tonem.
Nie skomentował jednak jej słów. Być może dlatego, że nie chciał, być może dlatego, że nie był w stanie odpowiedzieć na jej pytanie. To niemniej, faktem było to, że przez jego milczenie Ayame opuściła pomieszczenie. Mimo tego, że czuł się z tego powodu trochę głupio, wiedział, że w obecnym stanie nie uda mu się za nią podążyć, więc nie miał innego wyjścia, jak pozostać tutaj. A nóż widelec, dowie się od dziewczyny czegoś więcej... czegoś, czego nie mogła by mu powiedzieć w towarzystwie Ayame. W poszukiwaniu tejże odpowiedzi na nurtujące go pytanie, skierował spojrzenie swoich fioletowych oczu na jej własne, wyczekując odpowiedzi...

Ayame była bardzo zdziwiona gdy zahaczyła nogą o coś na pokładzie, w dużej mierze była to jej wina, bo nigdy nie patrzy jak chodzi. Ale mniejsza o większość.
Chaotycznie machała rękoma by utrzymać równowagę lecz już po kilku sekundach wiedziała, że nie ma to najmniejszego sensu, widać pisane jej było przywitać się z podłogą. Ustawiła ręce tak by możliwie jak najbardziej zamortyzować swój upadek co tak niewiele dało. Gdy gruchnęła o ziemię poczuła jak wszystkie kości jej zgrzytnęły. Miała mocno zaciśnięte oczy widocznie oczekując jeszcze czegoś nieprzyjemnego jednak gdy po paru chwilach nic się nie wydarzyło powoli zaczęła otwierać ślepka i gdy ujrzała co miała przed sobą....
-HOOOOFFMAAAAAAN! AAAAAAAAAA! RATUNKUUUUUUUUUUU! O MATULUUUUU NAJDROŻSZAAAAAAA!
Nogi zaplątały jej się w sznur więc próbując wstać potknęła się jeszcze raz i znów gruchnęło. Nie pozostało nic innego jak próbować odczołgać się od czaszki.

Hikari słysząc krzyki jedynie lekko zwróciła w ich stronę wzrok, jednak nie przejęła się nimi zbytnio. Pytanie Hoffmana zbiłą ją jednak nieco z tropu. - Co tam chowam? - Powtórzyła marszcząc brwi. - Nie mam nic do ukrycia, z tamtej części statku prawie nie korzystam poza łataniem dziur. - Jej wzrok świdrował po spiętym fioletowowłosym przez dłuższą chwilę. - Bardzo podejrzliwy z ciebie człowiek... jeśli można tak powiedzieć. Bo ja wiem na co wpadła? Może na jakieś stare truchło, nie wyczyściłam całego statku. - Zrobiła kilka kroków dookoła pomieszczenia i nagle stanęła jak wryta. - Chryzantemy! Też je czujesz? - Wyskoczyła jak filip z konopii. Istotnie w powietrzu pośród mieszanki zapachów takich jak zielona herbata, zioła, kurz dała się wyczuć nuta aromatu chryzantem a także lili. Po wypowiedzeniu tych kilku słów szybko podeszła do szafeczki  wyciągnęła z niej pełną garść noży do rzucania z przyczepionymi doń talizmanami a następnie ruszyła do wyjścia. - Nagle zrobiłeś się strasznie podejżliwy, nie winię właściwie to zasadne... kiedyś byłam na jego miejscu a raczej ich, ale to nie ważne, przynajmniej teraz. - Wyszła na korytaż ale odrazu jakby się od czegoś odbiła. - A to dziad, a raczej dziady jedne niemyte, dałam się zajść, głupia ja. - Kopnęła we framugę drzwi a potem złapała się za stopę.

Tym czasem gdy Ayame w popłochu odsuwała się od kościotrupka jej oczom ukazała się kolejna zamaskowana postać. Postać ubrana podobnie do poprzedniego napastnika jednak z pewnością kobieca no i różniła sie też jej maska która przedstawiała wilka. Gdy tylko została zauważona nie powiedziała nic, miast tego szybko pokonała odległość między nimi i usiadła na leżącej na ziemi, cały czas patrząc jej w oczy przez maskę. Po ciele czerwonowłosej zaczął się rozchodzić dziwny paraliżujący chłód jakby strachu.

// Do następnego mojego postu, Ayame jest sparaliżowana.

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-07-22 14:57:53)

Cisza aż dzwoniła w pomieszczeniu. Napastniczka Ayame nagle wstała. - Ghi... - Jedynie to wydobyło się z jej ust, choć jej twarz była przesłonięta maską można było w tym krótkim, właściwie nie słowie lecz raczej dźwięku, aż usłyszeć uśmiech. Wielki i dosyć przerażający. Dosyć szybko obróciła się i wybiegła z pomieszczenia. Gdy czerwonowłosa spojrzała za uciekinierką mogła dostrzec w ręku zamaskowanej swój własny wisiorek.

W tym czasie Hoffman może by i dotarł do nieszczęsnej Ayame, jednak próbując wyjść z pomieszczenia, a raczej kilka kroków w głąb korytarza odbił się od bariery. Zza siebie mógł usłyszeć dźwięki zbierającej się z podłogi pani gospodarz. - Odsuniesz się kilka kroków? - Zapytała głosem w którym brzmiała głęboka irytacja jednak wyraźnie nie skierowana do niego lecz do prawdopodobnego napastnika. Z całą furią rzuciła jedną z rzutek które ze sobą zabrała. Nóż bezproblemowo poleciał w głąb korytarza po czym z łoskotem uderzył o podłogę. - A to ciekawe. Możemy iść - Nie czekając na reakcję fioletowowłosego ruszyła szybko w stronę, jak chłopak mógł podejrzewać, miejsca pobytu Ayame.