Era Bleacha

Ayame gdy tylko usłyszała znajomy głos to przewróciła oczami. Lekkie smugi jej reiatsu wirowały wokół niej tworząc swego rodzaju barierę pomiędzy nią a resztą świata. Jakby chciała się odseparować od wszystkiego.
-Pojęcia nie mam co to za rodzaj terapii psychiatrycznej skoro wypuszczają Cię do normalnych ludzi...
Zerknęła pobieżnie na Hoffmana.
-...Albo i między swoich gdyby się nad tym zastanowić.
Wykrzywiła twarz w nieładnym grymasie. Gdzie się podziały stare dobre czasy gdy mieszkali z Chinatsą i oddziałem na wsi, żyli treningami i spotkaniami przy ognisku, żadne psycho-emo-neo-popaprane dzieci nie wtrącały im się do życia i wszystko było niemal bajkowe?
-Dziecko, na dobranockę wołają, idź zagrzej sobie mleko do butelki, usiądź przed telewizorem, obejrzyj sobie gumisie czy inne smerfy i pora spać. Do szkoły rano nie wstaniesz.
Patrzyła na nią z politowaniem.

Dziewczyna zachichotała na słowa Ayame, jednak jej uśmiech szybko zszedł z jej twarzy, zastępując jej wyraz zdziwieniem, podobnie z resztą jak twarz Hoffmana. Miał coś odpowiedzieć na zachowanie Ayame, przynajmniej na takiego wyglądał, jednak widząc krew na jej ramieniu, jego ręka momentalnie znalazła się na rękojeści katany przy jego boku, a nogi ugięły się, przez co wyraźnie było widać, iż jest gotów do jakiejś akcji. Jego reakcję, jakakolwiek by ona nie była, uprzedził promień czerwonego światła, mknący szybko w stronę napastnika, w miejsce, w które zmierzał, tuż przed nim, aby go zatrzymać w miejscu.Promień został wystrzelony z pistoletu czarnoprochowego, trzymanego w tym momencie przez towarzyszkę Hoffmana, w wyciągniętej przed siebie, sztywnej ręce.
- Jejku, jejku... co ty myślisz, że właśnie robisz...? - zapytała przybysza z rozweselonym głosem, aczkolwiek, z dającą się wykryć dla uważnego słuchacza nutą grozy
Przysłaniając ponownie rękawem śmiejące się usta, po chwili kontynuowała.
- Wyglądało to zupełnie tak, jakbyś chciał ją zabić, zanim ja to zrobię... Nie lubię konkurencji... - jej głos przez cały czas pozostawał radosny, wręcz słodki, a nawet uwodzicielski, lecz wraz z kolejnymi wypowiadanymi przez nią słowami, dało się coraz bardziej wyczuć w nich groźbę
Odwracając głowę w stronę Hoffmana, przystawiła lufę pistoletu do ust.
- Hej, Hoffman? Mogę się z nim pobawić? I tak coś mi się wydaje, że ta dziewczynka nie lubi przebywać w moim towarzystwie, zupełnie tak jakby była o mnie zazdrosna... Nie mówię, że nie ma powodu... - zachichotała lekko - Ale może zajmę się nim i pozwolę wam zostać przez chwilę sam na sam? Więc? Co ty na to?
Hoffman zdjął rękę z rękojeści i ponownie wyprostował się, stając w sposób naturalny.
- Masz wolną rękę, ale... nie daj mu umrzeć tak szybko jak temu ostatniemu.
Na jego słowa dziewczyna ponownie uśmiechnęła się w chytrym uśmieszku, po czym odwróciła głowę w stronę napastnika.
- Zrozumiałam. W takim razie...
Przerywając w pół zdaniu dziewczyna sięgnęła swoją prawą, wolną ręką za siebie, jakby po coś sięgała. W jej dłoni momentalnie pojawiła się fioletowa rękojeść katany, a po chwili, szybkim ruchem jej ostrza, ugodziła Hoffmana w jego lewą nogę, tuż nad kolanem, przeszywając ją na wylot, po czym ruszyła radosnym krokiem przed siebie, w stronę napastnika. On sam z tego powodu upadł na kolano, ale szybko się podniósł, pomagając sobie przy tym ręką. Po chwili stał już dość pewnie, jednak ciężar jego ciała przełożony był na jego prawą nogę.
- ... zajmę się tym z rozkoszą.
Mijając Ayame, dziewczyna posłała jej uśmiech, który z początku był bardzo przyjazny, lecz momentalnie zmienił się w szalony, i obłąkańczy, zwłaszcza kiedy skierowała swój wzrok na mężczyznę, do którego się zbliżała z pistoletem w jednej ręce, i zakrwawioną kataną w drugiej.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Zamaskowany napastnik widząc zmierzający w swoja stronę czerwony promień szybko i gwałtownie odskoczył. Jakby kątem oka dostrzegając działania podjęte przez swój cel, błyskawicznie i na prawdę płynnie obrócił się nie dając dziewczynie odebrać sobie broni. Sekundy później stał się jakby częścią mgły. Jego maska jednak nie zniknęła, zaczął poruszać się dalej w głąb mlecznej substancji, wywabiając za sobą ekscentryczną i najwyraźniej lubującą się w przemocy towarzyszkę fioletowookiego.
W tym czasie zapach chryzantem w powietrzu stawał się coraz silniejszy, zwłaszcza dla Ayame. Ramię dziewczyny zaczynało pulsować nieznośnym choć nieco tępym bólem, z brzegów w jakiś sposób nadal zakorkowanej rany powolutku sączyła się krew.
Hoffmanowi zaś dokuczała noga, o wiele bardziej niż powinna.
Dla młodego chłopaka choć wyraźny i świdrujący kwiecisty zapach pozostawał na tym samym poziomie. Dla rudowłosej zaś stawał się coraz bardziej i bardziej intensywny, tak że aż spowodował pewne zawroty głowy u dziewczyny.
Gdzieś tam też w umyśle obojga budziło się poczucie niepokoju i lekkiego strachu, w jakiś sposób jednak nie należące do nich. Z mgły dały się słyszeć wyraźne odgłosy zaciekłej walki.

Ayame spojrzała na niego jak na idiotę i ręką z Zanpakutou wskazała przed siebie.
-Drugi raz mówię, to nie moje. Nie jesteś w stanie tego wyczuć? Poza tym przypominam, że moja mgła jest lodowata a nie wali jak w domu pogrzebowym!
Zmrużyła oczy gdyż przeciwnik nagle rozpłynął się jak w mleku. Nagai z kolei rozwijała się coraz bardziej patrolując teren wokół dziewczyny. W końcu zaczęła tworzyć szerokie koła dookoła dwójki buntowników na wzór kulistej klatki ochronnej.
Ayame w końcu spojrzała Hoffmanowi prosto w oczy, czuła promieniujące z jego rąk ciepło. W jej oczach zatańczyły iskierki wdzięczności po raz pierwszy od dłuższego czasu nadając jej obliczu nie srogiego a ciepłego wyglądu nawet z lodowatymi tęczówkami.
-Dzięki, szkoda, że nie potrafię tego samego.
Zerknęła w końcu na jego nogę.

- Zawsze do Twoich usług... no prawie zawsze. - powiedział spokojnym głosem kończąc leczenie
Kątem oka widział, że Ayame patrzy na niego. Nie mógł tego nie zauważyć, jednak unikał jej spojrzenia, prawdopodobnie celowo, skupiając swój wzrok na jej ranie, która miała już za chwilę zniknąć.
- To nieważne - odpowiedział na jej późniejsze słowa.
Chwilę później, trzymał już w swoich dłoniach rękojeść katany, która wcześniej spoczywała w pochwie przy jego lewym boku. Trzymał ją pewnym, i mocnym chwytem, odwracając się do Ayame plecami, dotykając nimi jej własnych.
- Jeśli nie Twoje, to czyje? Dobrze wiesz, że nie znam się na tych sprawach...
Stojąc pewnie na nogach, z daleko wyciągniętym przed siebie ostrzem, trzymanym w dłoniach na wysokości pasa, stał na straży tyłów swojej towarzyszki, która teraz osłaniała ich oboje swoją wstęgą.
- Hmmm... dobra rzecz ta Twoja wstęga.
Kiedy już powiedział co miał do powiedzenia, stał nadal pewnie i mocno na nogach, rozglądając się na boki, pilnując swojej połowy przed potencjalnym zagrożeniem, uważnie go wypatrując.
Tymczasem towarzyszka Hoffmana, kiedy tylko została zaatakowana, dynamicznie odwróciła się, wyciągając najszybciej jak mogła pistolet w stronę agresora. Nie zdążyła jednak pociągnąć za spust, gdyż mężczyzna ponownie rozpłynął się we mgle.
- Skończyłbyś już tą dzecinadę! - wykrzyczała, po czym zaczęła strzelać niemal we wszystkie strony promieniami z pistoletu, raz silniejszymi, raz słabszymi, zupełnie tak, jakby chciała za ich pomocą odgonić od siebie mgłę
Z pewnością takie zachowanie nie należało do najmądrzejszych posunięć, jednak dziewczyna była już wystarczająco podirytowana całą tą zabawą w chowanego.
Zauważywszy to Hoffman, rzucił okiem w tamtym kierunku, a jego spokojny wyraz twarzy zastąpił malujący się na niej grymas niezadowolenia. Jednak niedługo później, mgła zaczęła opadać, a gdzieś w oddali, zaczęła się w niej rysować sylwetka napastnika, który wnet zaczął uciekać, a jego miejsce zastąpiła zmierzająca w ich kierunku wcześniej spotkana dziewczyna. Hoffman nie przejmował się nią. Momentalnie lekko odbił się od pleców Ayame, po czym zrywając się szybko do biegu, ruszył w pościg za napastnikiem. Nie udało mu się jednak pobiec daleko. Po kilku krokach zatrzymał się i upadł na kolano. Powód był bliżej nieznany, być może było to spowodowane jego raną na nodze. Nie mniej jednak, z jego ust wylała się spora ilość krwi, którą wylewał z siebie kaszląc, przysłaniając jednocześnie usta otwartą częścią lewej dłoni.
Stojąca kilka kroków dalej kobieta, podeszła do niego, po czym patrząc na niego z góry i z politowaniem, być może nawet pogardą, fuknęła.
- Tss... Łajza...
Zaraz po tym, spojrzała na Ayame swoim lodowatym wzrokiem, i zaczęła mówić.
- Chętnie bym się jeszcze z Tobą zabawiła, jednak tamten koleś ucieka... W końcu... - zrobiła przerwę na uśmiech, który wymalował na jej twarzy szalony grymas - nie skończyłam jeszcze się z nim bawić...
- W takim razie muszę się pożegnać z wami wszystkimi. - mówiąc to ukłoniła się lekko w stronę Ayame, krzyżując ze sobą nogi i unosząc lekko swoją spódnicę, w staromodnym, acz eleganckim geście pożegnania
Chwilę później już jej nie było. Ani Hoffman, ani Ayame nie byli w stanie nawet zauważyć momentu, w którym dziewczyna użyła shunpo, lub też jakiejś innej, podobnej mu techniki.
Teraz, na wybrzeżu pozostał już jedynie Hoffman, Ayame, oraz dziewczyna z plecakiem, której zamiary były jeszcze nieznane...

Piasek, na którym klęczał Hoffman, podpierając się swoją prawą ręką, coraz bardziej zabarwiała krew. Czerwień zajmowała coraz większy obszar podłoża, wraz z każdym kolejnym kaszlnięciem.
Cholera, dlaczego teraz...? - przeklinał w myślach swoją obecną sytuację Hoffman
Kiedy niezdarnie usiłował podnieść się z klęczek, przeszkodziły mu w tym ręce Ayame, które teraz spoczęły na jego barkach. Hoffman przez chwilę znieruchomiał. Czując znajomy mu, kobiecy dotyk delikatnych dłoni Ayame na swoich barkach, poczuł przyjemne ciepło w swoim wnętrzu. Poczuł się przez krótką chwilę odprężony, spokojny, a nawet był w stanie zapomnieć o bólu. Ponadto, z chwilą, w której poczuł lekko trzęsące się niczym z zimna ręce Ayame, ogarnęło go poczucie winy i zamarł na chwilę walcząc ze swoim sumieniem. Nie mniej jednak, jego reakcja chwilę później nie odzwierciedlała jego wnętrza. Po chwili zaczął wstawać.
- Nic mi nie jest, dam sobie radę. - odpowiedział dość niespokojnym, a przy tym szorstkim głosem, jakby reakcja Ayame trochę go rozzłościła, z bliżej nieokreślonego powodu
Mimo, iż robił to dość niezdarnie, nadal przysłaniając usta ręką, aby nie wylało się z nich więcej płynów, stosunkowo szybko znalazł się na równych nogach.
- Nigdzie nie idę.
Jego głos miejscami był wręcz wrogi. Ponadto był też zasapany, zupełnie tak, jakby przebiegł dosłownie przed chwilą spory dystans. Oddychał ciężko, a jego barki unosiły się wysoko, aby po chwili głęboko opaść.

Dziwne długowłose dziewczę z plecakiem przyglądało się całej wymianie zdań z boku, cały czas milczała, gdy jednak Hoffman wstał podeszła do młodego mężczyzny pewnym krokiem. - Głupiec - Cicho szepnęła w jego stronę i wiedząc że żadną miarą długo nie utrzyma się na własnych nogach podtrzymała go gdy ten prawie runął na powrót na ziemię. Jej dotyk, jej obecność wydawała się być kojąca. Spojrzała w stronę Ayame zwracając się do niej łagodnie. - Cóż, ponawiam swoje zaproszenie na herbatę na statku. Nie musisz iść teraz, ale dobrze by było abyś przyszła, jeśli nie dziś to jutro. Jednak proszę nie zwlekaj z tym, pewna osoba czyha na twoje życie. - Westchnęła głęboko, wyraźnie starała się skłonić niebieskooką do pójścia za sobą. Po chwili jednak jej uwaga wróciła do podtrzymywanego przez nią chłopaka. - Ty natomiast chyba nie za bardzo masz wybór. - Jej ton nadal był delikatny. Po chwili, nadal trzymając Hoffmana lekko odbiła się od ziemi a sekundy później stali na kołyszącym się wraku statku.

Ayame westchnęła ciężko. Dała znak Inazumie by ruszyła w swoją stronę, tamta zniknęła w niebieskiej poświacie.
Nie zostawię tego idioty na pastwę losu.
Pomyślała z przekąsem i ruszyła na statek. Gdy była już na pokładzie rozejrzała się czujnie.
-Całe życie ktoś chce mnie zabić, już przywykłam... Trzeba mieć oczy nawet na dupie jeśli w tych czasach che się przeżyć.
Uśmiechnęła się kwaśno. Ile razy już walczyła by wygrać ze śmiercią? Ba! Miała na wylot dziurę w brzuchu jak u pustego (tak, wiem, Pusty ma w klatce piersiowej ale innego porównania znaleźć nie mogłam.) a jednak stoi tu i teraz pełna sił i rześka jak zimowy ranek.
-A masz zieloną?
Spytała nieznajomej dziewczyny, zawsze uważała, że lepiej się myśli przy dobrej herbacie. A Hoffmanowi przyda się odpoczynek, jak nie w kryjówce to tu, innego wyjścia nie ma. Poza tym Ayame była wdzięczna, że ich towarzyszka spacyfikowała Hoffmana, przynajmniej teraz nie będzie brzęczał, że co to nie on, że sobie poradzi i nic mu nie jest.
-Utrzymaj go w tym stanie jak najdłużej, na złe mu to na pewno nie wyjdzie.
Wskazała głową na buntownika.