Era Bleacha

- Nad czym się tak zastanawiasz? Nie chcesz się dowiedzieć czegoś o tej zagubionej sierocie, która... - odwróciła lekko głowę patrząc na nią z ukosa - możliwe, że teraz zdycha na skrawku jakiejś zapomnianej przez ludzkość ziemi?
Dziewczyna, będąc wyraźnie rozentuzjazmowana ujrzawszy zainteresowanie jej słowami wymalowane na twarzy Chinatsy, wyszczerzyła zęby w uśmiechu, nie mogąc go powstrzymać. W końcu, lekko zachichotała, mówiąc jednocześnie.
- Dobrze, tak jest dobrze. Dobra reakcja.
Uspokoiwszy się lekko, po chwili kontynuowała znacznie spokojniejszym, przyjemnym dla ucha głosem, lecz nadal rozentuzjazmowanym, niczym u dziecka.
- Zabawa... hmmm... pomyślmy, na czym ona może polegać? - przyłożyła wskazujący palec lewej ręki do ust, w geście zastanowienia
- A! Już wiem. Zasady są proste. Do północy musisz mi ściągnąć to z głowy - wskazała tym samym palcem na czepek znajdujący się na jej głowie, w tym samym kolorze co jej sukienka - Jeśli Ci się uda... uchylę rąbka tajemnicy na pytanie dotyczące albo mnie, albo Hoffmana, albo... czego tam będziesz chciała. W każdym razie, nie będziesz stratna. Jednak jeśli Ci się nie uda, to ja wygram, a wtedy...
Kończąc mówić, dziewczyna zachichotała, przysłaniając ponownie śmiejące się usta rękawem lewej ręki, a kiedy już skończyła, i opuściła rękę, odpowiedziała:
- Spełnisz moje jedno życzenie. Na krótką chwilę będziesz mi całkowicie posłuszna... Więc? Co na to powiesz?
Jej złowrogi uśmiech ani na chwilę nie opuszczał jej twarzy.

- Co się stało? Boisz się wyzwania? - zapytała spokojnym głosem, kiedy Chinatsa zaczęła się wahać
Kiedy usłyszała odpowiedź twierdzącą od swojej rozmówczyni, ponownie wyszczerzyła zęby w zawadiackim uśmiechu.
- Żadnych. Bez broni nie było by to interesujące... Wszystkie chwyty dozwolone. W takim razie...
Krótka chwila, a dziewczyna przy użyciu shunpo znalazła się tuż przy twarzy Chinatsy, przysuwając swoją na odległość kilku centymetrów. Samo shunpo było bardzo szybkie, i na tę chwilę, zniknęła jej z oczu, jednak mogło się również wydawać, że jednak nie do końca, i niewiele brakuje buntowniczce do jego dostrzeżenia, jeśli wytęży swój wzrok. Jej uwagę przykuwać mogły teraz jej wytrzeszczone oczy, zwłaszcza lewe, w którym znajdowała się złota tarcza zegara, a jego wskazówki, zaczęły kręcić się błyskawicznie, aż w końcu zatrzymały się na aktualnej godzinie, odliczając czas do północy. Wyrzuciła szybko swój wielki jęzor na zewnątrz w geście przedrzeźniania się, przez co drobna część jej śliny wyleciała na zewnątrz, prosto na twarz Chinatsy.
- Bleeeee...! - wyrzuciła z siebie chropowatym głosem, drażniąc się niczym małe dziecko
W tym czasie, Chinatsa mogła również poczuć lekki ból, i pieczenie w okolicach jej prawego uda. Powodem było lekkie nacięcie go, przez katanę, o fioletowej rękojeści, która w zasadzie nie wiadomo kiedy znalazła się w ręce jej przeciwniczki, przez co jego głownia została lekko umoczona w krwi. Dziewczyna szybko odsunęła katanę i przybliżyła ją w swoją stronę, po chwili oblizując znajdującą się na niej krew.
- Dobrze smakuje... - ponownie wyszczerzyła się w zawadiackim uśmiechu

Dziewczyna uśmiechnęła się chytrym uśmieszkiem na słowa Chinatsy, które stanowiły wyraźną obelgę.
- Tak myślisz? Dziękuję, za komplement.
Kiedy zlizała już krew z ostrza i wyraźnie zamierzała coś jeszcze dopowiedzieć od siebie, nagle w ręce jej przeciwniczki pojawił się sztylet, który mknął teraz szybko w jej kierunku. Uśmiech ustąpił tym razem miejsca zaskoczeniu, które wyraźnie wymalowało na jej twarzy charakterystyczny grymas, gdyż nie spodziewała się czegoś takiego. Odchylając głowę do tyłu, za którą po chwili mimowolnie podążyła reszta jej ciała, udało jej się niejako uniknąć ostrza sztyletu, któremu brakowało zaledwie centymetra na to, aby dojść celu. Mimo tego, jej włosy nie podążyły za nią tak szybko, jak by tego chciała. Pozostając z przodu, stały się ofiarą sztyletu Chinatsy, który ściął kilka ich sztuk. Czując się wyraźnie zagrożoną w tym miejscu, postanowiła zwiększyć dystans, przy użyciu shunpo, wracając w miejsce, w którym poprzednio stała. Nie wyglądała na zadowoloną, wręcz przeciwnie. Lekko ugryzła swoją dolną wargę. Dopiero po chwili przyłożyła dwa palce swojej lewej ręki, do prawej strony policzka, po czym odsunęła je od siebie, aby móc je zobaczyć. Krew. Opuszki obu palców były skąpane we krwi, które przez ich interwencję, pozostawiły wyraźny, niezdarnie rozmazany ślad na jej policzku, którego nie mogła dostrzec. Patrząc przez chwilę na swoje palce, wyglądała jakby na chwilę odpłynęła w myślach. W końcu jednak, ponownie uśmiechnęła się w łagodnym grymasie, po czym spojrzawszy na Chinatsę, oblizała palce z krwi.
- Nie myślałam, ze będziesz dla mnie tak ostra... A mniejsza... - ostatnie zdanie wypowiedziała bardziej do siebie
Kończąc mówić, uniosła trzymaną w ręce katanę na wysokość piersi, ustawiając ją tak, iż mogłaby się w niej bez problemu przejrzeć. Nie zrobiła tego jednak, nie zauważywszy tym samym niechlujnie rozmazanej plamy krwi na jej policzku. Ponadto, po krótkiej chwili, cała jej katana zniknęła, skąpana w otaczającej ją fioletowo-czerwonej mgle, zupełnie tak, jakby wchodziła przez swego rodzaju portal, podobny do tego, z którego Chinatsa dopiero co wyszła.
Dziewczyna po raz kolejny zlustrowała swoją przeciwniczkę wzrokiem, opuszczając ręce, pozwalając im bezwładnie opaść.

Kiedy Chinatsa ruszyła w stronę dziewczyny, skacząc w jej stronę, z wyciągniętym w górę ostrzem, ona sama ani drgnęła. Na jej twarzy wyraźnie malowało się zaskoczenie powodowane nagłą reakcją jej przeciwniczki. Miecz wbił się głęboko w jej ciało, ochlapując ubranie Chinatsy jej krwią. Dziewczyna odwróciła głowę w jej stronę, powoli i nieco sztucznie. W końcu ich oczy spotkały się, a kątem oka można było ujrzeć kolejny, szaleńczy uśmiech goszczący na twarzy jej przeciwniczki. Na oczach Chinatsy, dziewczyna zniknęła. Kłębek opadających, kruczoczarnych włosów, zastąpiło miejsce jej ciała, opadając swobodnie na ziemię. Niektóre z nich zahaczyły po drodze o jej ostrze.
- Jesteś tego pewna? - zapytała z nutą satysfakcji w głosie, po czym zaśmiała się stojąc w tym momencie kilka kroków za plecami Chinatsy
- Chyba jednak posłucham się Twojej rady. W takim razie, pozwolisz, że się oddalę... Złap mnie jeśli potrafisz.
Zwinnym krokiem, odwracając się z gracją na pięcie, i wykonując krok w bok, po chwili znalazła się za plecami pewnego, przechodzącego, wysokiego mężczyzny w garniturze, trzymającego w lewej ręce czarną teczkę. Jej ubiór nadal wyróżniał ją z pośród tłumu, i dokładnie pokazywał jej lokalizację, jednak kiedy zrobiła jeszcze kilka kroków, była już w nim niewidoczna. Pozostał po niej jedynie odbijający się echem śmiech...

//8 postów do północy\\

Czas, który Chinatsa traciła z każdą sekundą spoczynku, pozwalał jej przeciwniczce coraz lepiej ukryć się w tłumie. W końcu stała się dla niej kompletnie niewidoczna, w chaosie barw, którą niósł ze sobą każdy przechodzień. Z oddali dało się usłyszeć jej śmiech - szaleńczy i obłąkańczy, dochodzący z jednego, tego samego, niezmiennego kierunku. Prawdopodobnie była to jedyna rzecz, która mogła by pomóc Chinatsie namierzyć dziewczynę. W końcu, śmiech ustąpił na chwilę słowom.
- Stojąc w miejscu nigdy mnie nie złapiesz. Czekanie jest takie nudne... Ale przynajmniej będę mogła się z Tobą pobawić po północy...
Czas płynął nieubłaganie, co można było spostrzec w postaci mijającego Chinatsę morza ludzi, których nie dało się zliczyć. Dopiero po pewnym czasie, dziewczyna znalazła się w miejscu, w którym nie otaczali ją żadni ludzie. Być może zrobiła to świadomie, gdyż w momencie, w którym stała w tamtym miejscu była doskonale widoczna i patrzyła się w stronę Chinatsy. Miejscem tym był ogromny, wielopiętrowy budynek, którego wejście prowadziło do salonu gier. Dziewczyna bardzo szybko zniknęła w jego wnętrzu, pozostawiając po sobie zaledwie wspomnienie wymalowanego na twarzy chytrego uśmiechu.

//7 postów do północy\\

Kiedy Chinatsa zamknęła oczy, nie dane jej było pozostać w skupieniu na długo. Tłum ludzi, wraz z towarzyszącym mu hałasem mieszaniny głosów, jak i dźwiękami pochodzących od elektronicznych gier bardzo w tym przeszkadzał. W końcu, stało się coś, co w zasadzie nie powinno budzić zdziwienia w miejscu takim, jak to. Pewna osoba potknęła się o Chinatsę, nie mogąc jej zauważyć. Nadepnąwszy jej na nogę, nastoletni chłopak przewrócił się na ziemię, wylewając przed siebie kawę, która pobrudziła podłogę i jego wełniany sweter. Chłopak podniósł się niezdarnie.
- Przepraszam, nie zauważyłem... - zaczął mówić odwracając głowę, a kiedy spojrzał w stronę Chinatsy, nie zauważywszy żadnej postaci, przerwał lekko zdziwiony
Po chwili mężczyzna ruszył w poprzednio obranym przed siebie kierunku, to jest na lewo od Chinatsy, z wyraźnie wymalowanym zdziwieniem na twarzy, które dało się dostrzec, na co chwilę odwracającej się do tyłu twarzy. Z drugiej zaś strony, Chinatsa poczuła jak coś, lub ktoś, dźga ją palcem w ramię. Była to szukana przez nią dziewczyna. Kiedy tylko odwróciła głowę w jej kierunku, ona pstryknęła ją palcem w czoło, a następnie ponownie wyrzuciła przed siebie język.
- Bleeee...! - powiedziała szorstkim lecz spokojnym, a przy tym przedrzeźniającym głosem i takim samym wyrazem twarzy
Zaraz po tym, ponownie odwróciła się na pięcie z nutą gracji, chowając się okrężnym ruchem za plecami innego, idącego nastolatka, który właśnie znalazł się pomiędzy nią, a Chinatsą. Bez cienia skrupułów, dziewczyna pchnęła nastolatka, który nie mogąc złapać równowagi, upadł prosto na Chinatsę. Śmiejąc się, dziewczyna puściła Chinatsie oko, a następnie, korzystając z chwilowego zamętu, szybkim krokiem odeszła w przeciwnym kierunku, ponownie gubiąc się w tłumie.



//6 postów do północy\\

Kiedy Chinatsa stała na barierce, mijały ją kolejne jednostki, a wraz z upływem czasu, dziesiątki ludzi. Hałas nie zmniejszał się ani na chwilę, i był tak samo uciążliwy jak w każdej chwili czasu wcześniej. Z pewnością miejsce, które sobie wybrała na punkt obserwacyjny, sprawiało, że była widoczna niczym lampki na choince. Oznaczało to, iż była bardziej widoczna od poszukiwanej dziewczyny, a zatem wiedząc, w którą stronę patrzy Chinatsa, winna teoretycznie wiedzieć, w którą stronę pójść, aby się ukryć przed jej wzrokiem. Teoretycznie. Po kilku chwilach stania na barierce, Chinatsa zauważyła, jak w jej kierunku leci sztylet. Płynął w powietrzu po linii prostej, mknąc w stronę jej twarzy. Zauważywszy miejsce, z którego pofrunął sztylet, można było dostrzec osobę, która nim miotała. Była to oczywiście poszukiwana przez Chinatsę dziewczyna, której ostatnim dlań widokiem była jej sylwetka, kurcząca się w oczach coraz bardziej i bardziej, pod wpływem zamykających się drzwi windy. Dziewczyna patrzyła się na Chinatsę swym lodowatym spojrzeniem, na koniec obdarzając ją przyjaznym uśmiechem. Winda ruszyła, i przekroczyła dwa piętra wzwyż. Nie zatrzymała się jednak, i wędrowała nadal do góry, na wyższe piętra. W końcu zatrzymała się na piątym. Na szczęście jednak, tuż obok windy znajdowała się druga winda, po jej prawej stronie, a po lewej zaś drzwi prowadzące na schody.

//5 postów do północy\\