Era Bleacha

Eizo nie wiele już miał do stracenia. Jedyne co miał to swoje... "życie". Które nawet nie wiedział, czy mógł tak je nazwać. Powoli stawiając kolejne kroki podszedł na skraj dziury i spojrzał na jej dno. Ujrzał litą skałę. W głowie przyszła mu możliwość, że to miejsce mogłoby stać się jego kryjówką, lecz równie dobrze może się w tym ponurym dole kryć inny stwór z jego "gatunku". Nie miał jednak zamiaru polemizować na różnorakimi możliwościami. Wybór był prosty. Spróbować wykorzystać nadarzającą się okazję, kosztem ryzyka i walki, czy też olać to i pójść dalej po nieznanej pustyni, z wiarą, że znajdzie coś innego ciekawszego. Jedyna opcja, która wchodziła w jego sumienie to ta pierwsza. Wskoczył do dołka i wylądował na swoich łapach zostawiając lekkie ślady po lądowaniu. Rozejrzał się na około pozostając bardzo czujnym. Nie chciał w końcu, żeby coś zaatakowało go od tyło i w prosty, głupi sposób zakończyło jego żywot. Po tym mógł już nie mieć takiego szczęścia, jak przedtem by znów odzyskać życie w nowej formie...

Światło, które zobaczył swymi białymi ślepiami było dosyć nietypowe. Zauważył wilgoć, ale o dziwo nie czuł takiego jakiego pragnienia, ale głód... Niepokojący głód. Sam jeszcze do końca nie wiedział o co w tym wszystkim chodzi. Jego zmysły wraz z jego uwagą wyostrzyły się by wyłapać każdą zmianę jaką mógłby tylko zauważyć. W tym samym momencie uświadomił sobie, że zachowuję bardziej dziko, jego instynkty stały się bardziej zwierzęce, ale dzięki temu miał może jakieś szanse na przeżycie w tym świecie. Po chwili ujrzał spory cień jakiejś istoty, która na pewno nie była człowiekiem. poczuł w sobie dziwne uczucie i nagle w jego umyśle pokazały się lekkie dziwne obrazy. Czyżby posiadał już od początku jakieś umiejętności? Być może przyjdzie mu to za chwile sprawdzić, lub też i nie. Zbliżając się zauważył, że ta istota ma sporo rogów i jest dość duża. Jednak to że był mniejszy nie musiało znaczyć, że jest ogólnie słabszy od innych. Nie został jeszcze zaatakowany, mimo że był naprawdę blisko. Albo to coś wprowadzało go w pułapkę, albo nie był on tak bardzo negatywnie nastawiony. Eizo jednak nie dawał się zwieść rozmyślaniom i w każdej chwili gotów był wykonać unik, lub spróbować tego czegoś co ukazało się w jego myślach. Powoli kroczył do przodu w kierunku tego całego "czegoś".

Cholera! Może i był czujny, ale musi popracować nad swoją koordynacją z nowym ciałem. Popełnić taki głupi błąd... To może kosztować go życie. Cień nagle zniknął, lecz nic się nie działo. Lekko zdezorientowany, tym że NIC się nie stało, otrząsnął się i powoli wszedł do jaskini, w której to było to coś. Szedł przy ścianie, żeby nie musieć patrzeć 360 stopni na około. Jednak wolał nie ufać ścianom, ani niczemu co  się tutaj znajdowało. Miał przeczucie, że nie jest sam w tych jaskiniach, choć wyglądało na to, że niby to coś zniknęło. Wszystko w każdym  momencie mogło się zdarzyć. Powoli przemierzał, przez większą część jaskini, wciąż starając się cokolwiek dostrzec. Cokolwiek co wyjaśni mu co się dzieję, lub w mniej przyjemnej opcji, coś co pozwoli mu przewidzieć atak ze strony tego czegoś.

Nie minęło dużo czasu, kiedy nagle pojawił się przed nim ten stwór. Musiał być czujny, bo atak ze strony takiego przeciwnika może naprawdę się źle skończyć. Stwór jednak był na tyle "dobry", że zamiast bezpośredniego ataku, wpierw rozpoczął rozmowę. Co prawda nie była ona owiana wstążkami, ale rozmowa to rozmowa.

-Szukam schronienia, a wydawało mi się, że ta jaskinia jest pusta.

Sam do końca nie wiedział, czy chciałby walczyć z tym czymś. Czy w ogóle miałby szansę... Niczego nie można było być pewnym. Na razie wolał stać w miejscu i obserwować każdy tego czegoś. Jakiś gwałtowny ruch, mógłby odebrać za formę ataku i samemu zaatakować Eizo.

Jeden jak i drugi był gotowy do ataku w każdej chwili. Brak wzajemnego zaufania, którego pewnie nigdy nie będzie, tylko potęgował nerwy. Eizo gdzieś tam w środku zdziwił się, że w ogóle ten osobnik może mu pomóc. Przez chwilę patrzył swymi ślepiami na maskę rozmówcy, po czym postanowił odpowiedzieć na jego propozycję, zadaną przed chwilą.

-To zaprowadź mnie tam jeśli możesz...

Rzucił krótko do stwora, nadal nieufnie obserwując jego ciało, poszukując na wszelki wypadek, jakiejkolwiek oznaki o planowanym ataku. Miał jednak nadzieję, że zaprowadzi go do tych pustych jaskiń, gdzie będzie miał spokój. Potem gdy chwilę odpocznie, mógłby udać się na poszukiwanie czegoś do jedzenia. Czuł bowiem mocny głód w sobie. Trochę inny i dziwny, ale to był głód. Przy okazji chciał dowiedzieć się pewnej rzeczy. Spojrzał w oczy rozmówcy.

-Tak w ogóle... Czym my jesteśmy?

Zapytał się. Nie był już człowiekiem. Zwykłą duszą też nie był. Skoro zostało mu tylko jego "życie" chciał wiedzieć czym się stał.

A więc to czym się stał zwało się pustym... Chociaż teraz miał jakieś pojęcie czym jest. Widział, że obcy pusty wciąż go obserwuje i też jest wciąż przygotowany na walkę. Wolał nie ryzykować, a poza tym skoro tutaj mógł znaleźć kryjówkę, to jednym z plusów przebywania tutaj byłoby to, że wpierw coś co by ich zaatakowało natknęłoby się na rogatego pustego. Eizo powoli ruszył za nim, wciąż bacznie przyglądając się mu i z ciekawości i dla bezpieczeństwa.

-Puści... Ten dziwny głód, który czuję też jest powiązany z tym, że stałem się jednym z was?

To było właściwie ostatnie pytanie, które go męczyło. Wątpił, żeby na tej dziwnej pustyni znalazł jakieś normalne jedzenie, więc wolał pozyskać jakieś informacje, które pomogą mu przetrwać. Tak jak Eizo wyobraził sobie plusy z zamieszkiwania tych jaskiń z innym pustym, tak też odnajdywał minusy. Jednym znich mogło być to, że może zostać zaatakowany przez tego drugiego w momencie, kiedy najmniej będzie się tego spodziewał...

Młody hollow doszedł za rogatym do końca korytarza aż natrafił na inną jaskinię. Ta wyglądała całkiem nieźle, dobre miejsce do odpoczynku. Dowiedział się też co nie co na temat tego głodu. Wychodzi na to, że głód był teraz nieodłączną naturą tego czym się stał. Tylko co on miał niby jeść...

-Jeszcze ostatnie pytanie. Czym się mogę zaspokoić swój głód, wątpię żeby tu była jakaś normalna żywność...

Powoli jego pozycja, przybierała bardziej spokojną. Nie był już taki spięty i wyglądało na to, że ten pusty, puki mu się przynajmniej nie wejdzie w drogę, nie będzie zagrożeniem. Powoli minął rogatego hollowa i zaczął rozglądać się po jaskini. Podszedł do pierwszej lepszej półki skalnej i usiadł na niej. Wzdychnął z powodu tego wszystkiego i spojrzał ponownie na rozmówcę, czekając na odpowiedź. Jeśli ją dostanie, będzie musiał wyjść w końcu poszukać czegoś do jedzenia. Może i nie burczało w brzuchu, ale czuł jakby jakąś pustkę...