Era Bleacha

Hoffman pojawił się w swojej posiadłości w środku nocy z pewną dziewczyną na rękach, która zdawała się spać. Wniósł ją po cichu na drugie piętro i tam położył spać, przykrywając jej pół nagie ciało kocem i kładąc jej pod głowę poduszkę. Siedząc na krześle na przeciwko niej, cały czas czuwał nad jej snem. Owa dziewczyna nieco wzbudziła zainteresowanie innych mieszkańców terenów posiadłości lecz Hoffman musiał mieć swoje powody by przywlec ją właśnie tutaj.

Hoffman obserwował Ayame, podczas gdy się budziła ze swojego snu. Kiedy zbliżyła się i usiadła mu na kolanach, on ją objął.
- Nie, jasne, że nie. - Odparł po czym po chwili kontynuował
- To jest siedziba mojego klanu jak i oddziału. Jeśli masz ochotę mogę cię oprowadzić po jej terenie i zapoznać z innymi.
Tymczasem z zewnątrz dobiegały coraz to nasilające się hałasy. Można było pomyśleć, iż były to odgłosy walki, co zresztą faktycznie było prawdą.

Hoffman patrzył na dziewczynę, gdy ta się ubierała i nie potrafił od niej odkleić oczu.  Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że dziewczyna powiedziała to do niego z pewnym wyrzutem. Mimo to jednak nie przejmował się tym dłużej. Na pytanie dziewzcyny chłopak lekko się uśmiechnął.
- W niczyim. Może dlatego ci się tak wygodnie spało. To jest pokój dla gości jak i całe to piętro, a konkretniej dla nowych rekrutów klanu.
Hoffman wstał i czekał aż dziewczyna się wyszykuje, będąc gotowy by ją oprowadzić.

Hoffmana znacznie dziwiły zmienne zachowania dziewczyny. Nie wiedział co o tym myśleć.
Kobiety...
Na jej słowo, przytaknął i również ruszył do drzwi. Grzecznie otworzył dziewczynie i pokazał by iść przodem.
- A, pewnie już się tłuką między sobą...
Chwilę potem jednak Hoffman zrobił dziwną minę, jakby coś mu nagle wpadło do głowy.
- Zaczekaj. - Powiedział po czym sięgnął do torby przy jego prawym boku.
Z torby wyjął jedną antyreję, którą chciał wbić dziewczynie w ramię i wstrzyknąć jej, jej zawartość kiedy ta się odwróci.

Hoffman zdziwił się na zachowanie dziewczyny. Zaskoczyła go swoją wiedzą o antyreiach. Widocznie nie była jednak tak słaba jak przypuszczał choć sam ze względu na znikome umiejętności w ocenie sił przeciwnika, nie wiedział jaką mocą dysponuje dziewczyna.
- Nic się nie szykuje ale przy nich lepiej się zabezpieczyć.
Na pytanie odpowiedział z lekkim śmiechem w głosie i łagodnym uśmiechem na twarzy.
- Tak, oczywiście. Właśnie do nich idziemy.
Chłopak zaprowadził dziewczynę na zewnątrz, przed dom, gdzie na małej polance ćwiczyły trzy pary dość dziwnie ubranych, a mianowicie w zbroje samurajskie, bliżej nieznanych dziewczynie osób. Pozostała czwórka zajmowała się czymś innym jak chociażby spaniem pod drzewem. Wszyscy charakteryzowali się tym samym ubiorem. Dodatkowo walczący mieli założone na twarzach dziwne maski.

Po kilku krokach Hoffman przystanął, jakby już Ayame go nie obchodziła i zakładając swoją maskę na twarz odrzekł:
- Tak, to właśnie ten oddział. - Odpowiedział nie patrząc nawet na dziewczynę, a będąc skierowanym w stronę całej reszty
Nabrał powietrza głęboko w przeponę i po chwili powiedział, głośnym i donośnym tonem:
- Zbiórka, raz! Ruszać się!
Mineła ledwie sekunda, a cała grupa zniknęła i pojawiła się w jednym miejscu ustawiona w szereg.
Hoffman nie zareagował w żaden sposób na pytanie Ayame. Dopiero później wszystko się wyjaśniło.
- No, no... Widzę, że nasz nowy gość już na nogach. - Powiedział żeński głos z szeregu
- Przedstawiam wam naszą nową toważyszkę. - Wskazał grzecznie na Ayame, odchodząc kilka kroków, dając jej tym samym szansę do przedstawienia się
Słysząc te słowa od Hoffmana, reszta oddziału zdjęła maski i ukazała swoje twarze. Wśród dziesięciu członków znajdowały się aż trzy kobiety.

Kilku członków oddziału odwzajemniło uśmiech dziewczyny lecz nie wszyscy. Niektórzy po prostu już tak mieli i się tym zbytnio nie przejmowali. Wszyscy członkowie oddziału mimowolnie ukłonili się również dziewczynie i przedstawili się pokolei. Po chwili wyprostowali się, a Hoffman znowu się odezwał.
- Dobra, to skoro już się zapoznaliście, możecie wracać do swoich zajęć. Zaległe treningi nadrobimy jutro.
Widząc poprzedni błysk w oku dziewczyny patrząej się na walki, który nie przeszedł Hoffmanowi obok głowy obojętnie, nawet nie spoglądając na Ayame dodał:
- Tradycją naszego oddziału jest by nowo przyjęci rekruci wykazali się w walce... w końcu jest to oddział bojowy. - Splotł ręce na piersi i czekał na rozwój wydarzeń